در نیمه دوم‌ سده ششم‌ هجری‌،‌ در حالی‌ که‌ خلافت‌ شیعی‌ فاطمیان‌ در مصر ضعیف‌ترین‌ دوران‌ حیات‌ سیاسی‌ خود را سپری‌ می‌کرد، زنجیره‌ای‌ از سیاستمداران‌ سنی‌ موفق‌ شدند بارها به‌ مقام‌ بسیار مهم‌ وزارت‌ دست‌ یابند. اینان‌ که‌ التزام‌ و وابستگی‌ فراوانی‌ به‌ اندیشه‌ خلافت‌ سنی‌ عباسیان‌ در بغداد داشتند و سرانجام‌ نیز توانستند خلافت‌ فاطمی‌ را سرنگون‌ سازند، مجبور بودند در راه‌ بقای‌ سیاسی‌ و نیز هر چه‌ ضعیف‌تر کردن‌ رقیبان‌ خود، سیاست‌های‌ مشابه‌ و ویژه‌ای‌ را دنبال‌ کنند که‌ از مهم‌ترین‌ آنها یک‌ رشته‌ سیاست‌های‌ مذهبی‌ بود. در صدر این‌ سیاست‌های‌ مذهبی‌ بهره‌گیری‌ سیاسی‌ ـ اجتماعی‌ از نفوذ عده‌ای‌ از عالمان‌ نامدار‌ و ایجاد رابط? مثبت و دوسویه با آنها و نیز تلاش‌ برای‌ ایجاد زمینه مناسب‌ فکری‌، اعتقادی‌ و اجتماعی‌ برای‌ کسب‌ قدرت بود‌. بررسی‌ روابط‌ محکم‌ و هدفمند این‌ سیاستمداران‌ و آن‌ عالمان‌ مهم‌ترین‌ جنبه‌های‌ چگونگی‌ قدرت‌ یافتن‌ تسنن‌ در مصر و پیدایش‌ زمینه‌های‌ مناسب‌ برای‌ به‌ قدرت‌ رسیدن‌ ایوبیان‌ را روشن می‌سازد.