مرحوم علّامه طباطبایی، اجازه بدهید اسم نیاورم، بعضی از شاگردان بزرگوار ایشان که الآن هستند می‌گفتند: ما چند نفر می‌خواستیم به مکّه برویم، خدمت علّامه طباطبایی رسیدیم، به ایشان گفتیم ما داریم به مکّه می‌رویم، یک چیزی به عنوان نصیحت به ما بگویید که توشه‌ی راه ما باشد. علّامه طباطبایی فرمودند: این آیه‌ی قرآن را که همه‌ی شما خوانده‌اید خدا فرموده «فَاذْکُرُونی‏ أَذْکُرْکُمْ»،[۱] شما به یاد من باشید تا من به یاد شما باشم. بعد علّامه طباطبایی می‌فرمودند: می‌دانید این آیه یعنی چه؟ خدا دارد می‌گوید شما به یاد من باشید، «فَاذْکُرُونی‏ أَذْکُرْکُمْ» تا من، من که همه کاره‌ی عالم هستم، من که قدرت بی‌نهایت هستم، رحمت بی‌نهایت هستم، من پشت شما هستم، دیگر نترسید، شما به یاد من باشید، من را از دست ندهید، من پشت شما هستم.

این‌طور انسان دلهره ندارد. اگر انسان بتواند دل خود را با یاد خدا همراه کند. «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ إِیمَاناً تُبَاشِرُ بِهِ قَلْبِی».[۲] درست است که هم ذکر لفظی داریم و هم ذکر قلبی داریم، امّا مهم قلبی است که قلب انسان به یاد خدا باشد. البتّه ذکرهای لفظی بسیار ارزشمند است، انسان این‌ها را از دست ندهد، ولی ذکرهای لفظی را انسان می‌گوید تا وارد قلب شود. اذکار لفظی که خاصیّت‌های مختلفی هم دارند، ذکرهایی که از اهل بیت رسیده است. خدا آقای بهجت را رحمت کند، ایشان می‌گفتند: مفاتیح که این اذکار و دعاها در آن وجود دارد داروخانه است. تعبیر او این بود مفاتیح که این اذکار و دعاها در آن وجود دارد داروخانه است.

[۱]– سوره‌ی بقره، آیه ۱۵۲٫

[۲]– الکافی، ج ۲، ص ۵۲۴٫