اعوذُ بِالله مِن الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
رَبِّ اشْرَحْ لىِ صَدْرِى وَ یَسِّرْ لىِ أَمْرِى وَ احْلُلْ عُقْدَهً مِّن لِّسَانىِ یَفْقَهُواْ قَوْلىِ. طه؛ آیات ۲۵ تا ۲۸
الحمد لله و الصلاۀ علی خاتم الانبیاء، حبیب قلوبنا، طبیب نفوسنا، ابی القاسم محمد و آله المعصومین، و لا سیَما مولانا کهف الحصین، و غیاث المضطرِ المستکین. و ملجأ الهاربین و بقیۀ الله فی العالمین ارواحنا فداه و عجلّ الله فرجه، و سهل الله ظهوره، و رزقنا الله رویته و خدمته و صحبته و نصرته، و رضاه و رغبۀ؛ و اللعن علی اعداهم اجمعین اِلی یوم الدین.
اِلهى ظَلِّلْ عَلى ذُنُوبى غَمامَ رَحْمَتِکَ
خدایا سایه ابر رحمتت را بر گناهانم بینداز و ابر ریزان مهربانى و رأفتت را براى شستشوى عیبهایم بفرست.
وَ اَرْسِلْ عَلى عُیُوبى سَحابَ رَاْفَتِکَ،
خدایا سایه ابر رحمتت را بر گناهانم بینداز و ابرریزان مهربانى و رافت را براى شستشوى عیب هایم بفرست.
اِلهى هَلْ یَرْجِعُ الْعَبْدُ الْابِقُ اِلاَّ اِلى مَوْلاهُ، اَمْ هَلْ یُجیرُهُ مِنْ سَخَطِهِ اَحَدٌ سِواهُ،
خدایا آیا بنده فرارى جز به درگاه مولایش به کجا بازگردد یا آیا کسى جز او هست که وى را از خشم او پناه دهد.
نوع ارتباط با خدا را در ابعاد مختلف را باید از اولیاء الهی و ائمه معصومین بیاموزیم. چرا که ایشان فصیح ترین، بلیغ ترین، زیباترین عبارت را به کار بردند، عباراتی که اگر کسی مختصر لطافت روحی داشته باشد متحول می شود، آن را درک می کند.
ابر رحمت
امام سجاد علیه السلام از خدا در خواست می کند، می فرماید: گناهانی که بنده دارد را جز ابر رحمت تو، هیچ چیزی نمی تواند آن را بپوشاند.
گناه چیزی است که از انسان سر می زند، چون بشر عیب دارد. عیب درونی ظاهر آدم را خراب می کند. آدمی که قلبش را اصلاح کرده باشد، نفسش را بی اشکال کرده باشد، گناهی از او سر نمی زند! اما امان از این دل، هر چه بر سر آدم می آید از این دل است. اگر دل درست باشد، رفتار آدم درست می شود. تمام این زخم زبانها، کج خلقی ها، زشتی ها؛ بخاطر ویرانی دل است! اینجاست سحاب رحمت می خواهد.
امام سجاد علیه السلام در مسئله ذنوب و گناهان، ۳ نکته را مطرح کردند؛ غمام، سایه، و رحمت را: غَمامَ رَحْمَتِکَ! سایه رحمت، گناه ظاهری آدم را می پوشاند. وقتی سایه بیاید دیگر کسی به سایه توجه نمی کند، آنجایی که همه توجه می کنند، جایی است که آفتاب بیاید.
تفاوت رحمت و رأفت الهی
وقتی سایه ابر رحمت الهی گسترده شود، گناهان همه را در می گیرد، آنجا رحمت است. اما اگر ریشه درست شود و عیب رفع شود، آنجا رافت می آید. رافت مختص از رحمت است. خدا رحمتش عام است، شامل همه می شود؛ اما رأفتش مختص بعض است.
در این خوان کرم و رحمت الهی، رحمت خدا شامل چه دشمن و چه دوست؛ چه منافقین، و چه صهیونیست ها، شامل همه می شود. اما رأفت الهی مختص مومنین است! بالمومنین رئوف رحیم. توبه ۱۲۸. این تعبیر هم مربوط به حق تعالی است که خدا رأفتش مربوط به مومن است.
مهربانی خدا مخصوص به خدا است؛ در مورد رسول الله هم مربوط به مومنین است. در واقع مهربانی خدا در وجود پیامبر صلی الله و علیه و آله و ائمه اطهار علیهم السلام انعکاس دارد؛ ولی تجلی ائمه در ثامن الحجج، امام الرئوف، حضرت رضا علیه السلام است. لذا هر معیوبی، واقعا به امام رضا علیه السلام پناه ببرد، حضرت امام رضا علیه السلام عیوب او را رد می کند.
چون خدا مهربان است، اجازه نداده آبروی خودمان را ببریم؛ لذا انسان نمی تواند به کسی بگوید عقده دارم، حسد دارم، حرص دارم. جایز نیست! اگر هم می گفت راه به جایی نمی برد؛ چرا که هیچ کس مهربانی، عفو و گذشت خداوند را ندارد.
حالا که مهربانی تو را کسی ندارد، تو یک ابر رحمتی بباران و بگذار این لکه درونی ما پاک شود! اَرْسِلْ عَلى عُیُوبى سَحابَ رَاْفَتِکَ!
عبد فراری
الهی! معبود من! دلبر من! بنده هایت عوض اینکه از بدی تو بگریزند، از خوبیهای تو فراری شدند! خدایا بنده گریز پا می خواهد برگردد! آغوشی بهتر از آغوش مولای خودش نیست. تو من را بزرگ کردی، من از تو مهربونی دیدم، حالا به چه کسی پناه ببرم!؟
من متوجه عیب خودم شدم، حالا می خواهم برگردم؛ اِلهى هَلْ یَرْجِعُ الْعَبْدُ الْابِقُ اِلاَّ اِلى مَوْلاهُ؟ آیا بنده گریز پا جز به آغوش مولای خودش جای دیگری دارد؟ آیا کس دیگری هم گفت بیا، کاری از او ساخته هست؟ اَمْ هَلْ یُجیرُهُ مِنْ سَخَطِهِ اَحَدٌ سِواهُ. این جا تعبیر دعای مجیر را دارد.
خداوند سبحان به پیغمبرش دستور می دهد: وَ إِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِکِینَ اسْتَجَارَکَ فَأَجِرْه. توبه؛ ۶٫ اگر مشرکی آمد پیش تو پناه خواست فَأَجِرْه، مشرک را بی پناه نکن! خدایا ما که مشرک نیستیم!
آیا آتش غضب خدا -که با عیوب درون من، گناه و رفتار آلوده من روشن شده است- را احدی می تواند خاموش کند؟ آیا کسی هست که بتواند مرا از مولایم پناه دهد؟
گاهی خطر بیرونی است! می توانند کمک کنند اما این خطر من درونی است، از خودم به چه کسی می توانم پناه ببرم؟! تنها کسی که می تواند به من پناه دهد؛ و مرا از سختی ها نجات دهد، تو هستی!
همه ما به رأفت و رحمت خدای متعال گیریم، اگر خدا بخواهد سختگیری کند، جوابی نداریم! خیلی دور شده ایم، خیلی فرصتها را از دست داده ایم! حالا با این عبارت خدا را مهربان دیدیم، به مهربانی او امیدوار شدیم، به سراغش می رویم: خدایا با رحمت و رأفتت با ما رفتار کن، با عدالتت رفتار نکن!
پاسخ دهید