ﺷﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﻬﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺑﻮﺩ
ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﺯﻝ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺵ ﺑﻮﺩ

ﺑﮕﺬﺍﺷﺖ ﻗﺪﻡ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ
ﺩﻝ ﺟﺎﯼ ﺩﮔﺮ٬ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﮔﺮﺵ ﺑﻮﺩ

ﺗﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﺭﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺷﺴﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ
ﺧﺎﮐﻢ ﺑﻪ ﺩﻫﻦ! ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺁﻥ ﺷﻪ ،ﺳﭙﺮﺵ ﺑﻮﺩ

ﺁﻥ ﺩﻡ ﮐﻪ بریدند ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ
ﺳﯿﻼ‌ﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﮋﻩ ﯼ ﭼﺸﻢ ﺗﺮﺵ ﺑﻮﺩ

ﺑﺮ ﭘﯿﮑﺮ ﺍﻭ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺪﯼ ﺯﺧﻢ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ
ﺩﺍﻏﯽ ﺑﺘﺮ ﺍﺯ ﺯﺧﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺟﮕﺮﺵ ﺑﻮﺩ

ﺯﺧﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺷﺖ ﺯ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻭ ﺳﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ
ﺩﺍﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺷﺖ ﺯ ﻣﺮﮒ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﻮﺩ

ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﺩﺭﯾﻐﺎ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺁﺏ
ﺷﺎﻫﯽ ﮐﻪ ” ﻋﻠﯽ” ﺳﺎﻗﯽ ﮐﻮﺛﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻮﺩ

شاعر:  فتحعلی شاه قاجار