سیّد بن طاووس نقل می‌کند:
ابن زیاد نامه‌ای به یزید بن معاویه نوشت و کشته شدن حسین (ع) و وضع خاندانش را خبر داد. نامه‌ای شبیه آن نیز به والی مدینه عمرو بن سعید نوشت. امّا والی مدینه چون خبر یافت، بر منبر رفت و خطبه خواند و به مردم خبر داد. ماتم‌هایشان عظیم شد، مجالس سوگ بر پا کردند. زینب دختر عقیل در سوگ حسین (ع) مرثیه‌ای سرود، با این مضمون:
چه خواهید گفت اگر پیامبر به شما بگوید: شما که آخرین امّت‌ها هستید، با عترت و اهل بیت من پس از من چه کردید؟ گروهی اسیر و گروهی آغشته به خون. پاداش من نسبت به خویشاوندانم در برابر خیرخواهی‌هایم هرگز این نبود.
شب که شد، مردم مدینه هاتفی را شنیدند که چنین ندا می‌داد:
ای آنان که ظالمانه حسین (ع) را کشتید! به عذاب و خواری بشارتتان باد!
هر که در آسمان است، از پیامبر و شهید و رسول، بر او می‌گرید.
شما از زبان پسر داوود و موسی و صاحب انجیل لعنت شده‌اید!
امّا یزید، چون نامه‌ی ابن زیاد به او رسید و از مضمونش آگاه شد، پاسخی نوشت و دستور داد که سر امام حسین (ع) و سرهای شهدا را همراه زنان و کودکان بفرستد. ابن زیاد، محفر بن ثعلبه را خواست. سرها و اسیران و زنان را به او سپرد. وی آنان را مثل اسیران کفار، بی‌پوشش و نقاب حرکت داد و چرخاند.
قال السّیّد بن طاووس:
قَالَ الرَّاوِی: وَ کَتَبَ عُبَیْدُ اللَّهِ بْنُ زِیَادٍ إِلَى یَزِیدَ بْنِ مُعَاوِیَهَ یُخْبِرُهُ بِقَتْلِ الْحُسَیْنِ (ع) وَ خَبَرِ أَهْلِ بَیْتِهِ وَ کَتَبَ أَیْضاً إِلَى عَمْرِو بْنِ سَعِیدِ بْنِ الْعَاصِ أَمِیرِ الْمَدِینَهِ بِمِثْلِ ذَلِکَ. أَمَّا عَمْرٌو، فحین فَحَیْثُ وَصَلَهُ الْخَبَرُ صَعِدَ الْمِنْبَرَ وَ خَطَبَ النَّاسَ وَ أَعْلَمَهُمْ ذَلِکَ فَعَظُمَتْ وَاعِیَهُ بَنِی هَاشِمٍ وَ أَقَامُوا
سُنَنَ الْمَصَائِبِ وَ الْمَآتِمِ، وَ کَانَتْ زَیْنَبُ بِنْتُ عَقِیلِ بْنِ أَبِی‌طَالِبٍ (ع) تَنْدُبُ الْحُسَیْنَ (ع) وَ تَقُولُ:
مَا ذَا تَقُولُونَ إِنْ قَالَ النَّبِیُّ لَکُمْ مَا ذَا فَعَلْتُمْ وَ أَنْتُمْ آخِرُ الْأُمَمِ
بِعِتْرَتِی وَ أَهْلِ بَیْتِی بَعْدَ مُفْتَقَدِی مِنْهُمْ أُسَارَى وَ مِنْهُمْ ضُرِّجُوا بِدَمٍ
مَا کَانَ هَذَا جَزَائِی إِذْ نَصَحْتُ لَکُمْ أَنْ تَخْلُفُونِّی بِسُوءٍ فِی ذَوِی رَحِمِی
قال: فَلَمَّا جَاءَ اللَّیْلُ سَمِعَ أَهْلُ الْمَدِینَهِ هَاتِفاً یُنَادِی و یقال:
أَیُّهَا الْقَاتِلُونَ جَهْلًا حُسَیْناً أَبْشِرُوا بِالْعَذَابِ وَ التَّنْکِیلِ
کُلُّ من فی السَّمَاءِ یبکی عَلیه مِنْ نَبِیٍّ وَ شاهد و رسول
قَدْ لُعِنْتُمْ عَلَى لِسَانِ ابْنِ دَاوُدَ وَ مُوسَى وَ صَاحِبِ الْإِنْجِیلِ
وَ أَمَّا یَزِیدُ بْنُ مُعَاوِیَهَ فَإِنَّهُ لَمَّا وَصَلَهُ إلیه کِتَابُ ابن زیاد وَ وَقَفَ عَلَیْهِ، أَعَادَ الْجَوَابَ إِلَیْهِ یَأْمُرُهُ فِیهِ بِحَمْلِ رَأْسِ الْحُسَیْنِ (ع) وَ رُءُوسِ مَنْ قُتِلَ مَعَهُ وَ بِحَمْلِ أَثْقَالِهِ وَ نِسَائِهِ وَ عِیَالِهِ.
فَاسْتَدْعَى ابْنُ زِیَادٍ بِمُحَفِّرِ بْنِ ثَعْلَبَهَ الْعَائِذِیِّ، فَسَلَّمَ إِلَیْهِ الرُّءُوسَ وَ الْأَسْرَى وَ النِّسَاءَ فسار فَصَارَ بِهِمْ مُحَفِّرٌ إِلَى الشَّامِ کَمَا یُسَارُ بِسَبَایَا الْکُفَّارِ یَتَصَفَّحُ وُجُوهَهُنَّ أَهْلُ الْأَقْطَار.[۱]
[۱]– اللهوف: ۲۰۷، تسلیه المجالس و زینه المجالس ۲: ۳۷۲٫
پاسخ دهید