شیخ مفید گوید:

چون حسین (ع) خواست به سوی عراق برود، خانۀ خدا و بین صفا و مروه را طواف کرد، از احرام بیرون آمد و آن را عمره قرار داد. چون از بیم آن‌که او را در مکّه دستگیر کنند و نزد یزید بفرستند، نتوانست حج را به پایان ببرد. همراه خانواده، فرزندان و کسانی از پیروانش که به او پیوستند، خارج شد.

قال شیخ المفید:

لَمَّا أَرَادَ الْحُسَیْنُ (ع) التَّوَجُّهَ إِلَى الْعِرَاقِ، طَافَ بِالْبَیْتِ، وَ طاف بَیْنَ الصَّفَا وَ الْمَرْوَهِ وَ أَحَلَّ مِنْ إِحْرَامِهِ وَ جَعَلَهَا عُمْرَهً لِأَنَّهُ لَمْ یَتَمَکَّنْ مِنْ تَمَامِ الْحَجِّ مَخَافَهَ أَنْ یُقْبَضَ عَلَیْهِ بِمَکَّهَ فَیُنْفَذَ إِلَى یَزِیدَ بْنِ مُعَاوِیَهَ، فَخَرَجَ (ع) مُبَادِراً بِأَهْلِهِ وَ وُلْدِهِ وَ مَنِ انْضَمَّ إِلَیْهِ مِنْ شِیعَتِهِ.^[۱]

[۱]– الارشاد: ۲۱۸، مثیر الاحزان: ۳۸، البحار ۴۴: ۳۶۳، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۳۲۷٫