روایت شده از امام صادق (ع) در فرمایش خداوند:
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ» [بقره/۱۸۳]
«ای کسانی که ایمان آوردید! نوشته [و واجب] شد بر شما روزه.»
فرمود: «لذّت خطاب خداوند، سختی را از بین برد!»
بنده‌ی عارف به خداوند و عارف به حقّ خداوند، این چنین باید باشد! زیرا بنده هر گاه خدا را شناخت، او را دوست می‌دارد. و هرگاه خدا را دوست داشت، خدا هم او را دوست می‌دارد، در نتیجه همه‌ی رفتار و معاملاتش با خداوند، رفتار حبیب با محبوبش می‌گردد.
و آیا عاشقی را دیده‌ای که از خدمت محبوبش، احساس سنگینی بکند؛ خصوصاً وقتی که خدمت، لطفی از جانب محبوب و احترام و شرافت دادن از او، بلکه دعوتی برای مجلس مؤانست و کرامت باشد؟! [در این صورت] از خطاب تکلیف، لذّت می‌برد؛ و به اندازه‌ی محبّتی که دارد، جان و دل خود را فدای او نموده؛ و مواظب این است که آنچه را مراد محبوب است، به طور کامل به جای آورد؛ و در به دست آوردن هر آنچه را که او دوست دارد، کوشش می‌کند، گرچه[محبوب] آن را از او نخواسته باشد؛ و سعی و کوشش خود را در این موارد، جز لذّت و سعادت نمی‌بیند!
پس به جا آوردن آنچه را که محبوب خداوند جلَّ جلاله است، از مهمترین محبوب‌ها و مقصودهای خودش می‌باشد! در نتیجه به آن‌ها با شوق تامّ و کامل، عمل نموده، و منّت خداوند را برای اجازه دادن به او در این کار [با جان و دل] پذیرا است؛ و در نیّت او، جز خدای متعالی و خشنودیش چیزی نیست؛ و آلوده به قصد پاداش و ثواب و بهشت و نعمتی از نعمت‌های خدای تعالی نمی‌باشد؛ چه برسد به ریاء و خودنمائی و اطّلاع غیر و خوشنودی او!
منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۱۷۲
پاسخ دهید