سجده به جهت این‌که مظهر و صورت مقام فناء –که بالاترین درجات خضوع و شکستگی است- می‌باشد، به همین جهت مناسب است که در آن، گرامی‌ترین اعضاء بر پست‌ترین چیزها گذاشته شود. و واجب است که در تسبیحش خداوند را به نام اعلی یاد کند.

وقتی بنده این را انجام داد، دلش هراسان شده، و باطنش با بازگرداندن فرع به اصلش، پاکیزه می‌شود؛ و نفسش را در جایگاهش قرار داده، عنایت ربّانیّه شامل او می‌شود؛ زیرا عنایت و توجّه او، به مواضع خاکساری و مراکز بیچارگی، شتاب می‌گیرد! و کدام خاکساری، خوارتر از مقام فناء [و خود را هیچ ندیدن]؟! و کدام پناه‌جویی و اضطرار، شدیدتر از پناه‌جوئی و اضطرار بندگی است؟!

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۵۵