باطن آدم درست باشد، ظاهر قهراً درست می‌شود. بعضی‌ها که می‌گویند: دل باید پاک باشد یا نادان هستند یا این‌که مأمور شیطان هستند. می‌گویند: فلانی چرا بدحجاب است، فلانی چرا بی‌حجاب است، فلانی چرا فلان کار را انجام می‌دهد؟ می‌گویند: دل تو پاک باشد. این حرف، حرف دروغی است. اگر دل پاک باشد، عمل هم پاکیزه است. عمل آدم از دل آدم نشأت می‌گیرد. ثمره‌ی دل پاک گناه نمی‌شود، گناه نمی‌رویاند. دل پاک، پاکی می‌رویاند، عمل صالح می‌رویاند. امّا دل ناپاک، هر وقت آدم گناه کرد، باید یقین داشته باشد، یک لکّه‌‌ای در دل او ایجاد شده است، شیطان در دل او داخل شده است که این را وادار کرده است یک گناهی انجام دهد. امّا عمل هر کسی که درست باشد، معلوم نیست دل او درست باشد. اشخاصی هستند که حُسن عملی دارند ولی حُسن فاعلی دارند، حُسن فعلی در منافق هم دیده می‌شود. یک اشخاصی مدّت‌ها تظاهر می‌کنند، مال خرج می‌کنند، به ایتام می‌رسند، در مسجد می‌آیند، برای این‌که یک زمانی رأی بیاورند. برای این‌ است که مردم به او اعتماد کنند و بتواند بیشتر سوء استفاده کند. این ظاهر سازی‌ها برای این است. اگر باطن کسی درست بود، عمل او با حرف او یکسان بود، این یکی از علائم صحت ایمان است.