یک عمر به خیال خودمان مجاهده می‌کنیم و از حلال و حرام زندگی‌مان می‌زنیم؛ امّا آخر الامر هر جا که می‌نشینیم، می‌گوییم که: من این کار را کردم، من این صفت را کُشتم، من این عمل بد را کنار گذاشتم! چهل سال همه‌ی بت‌ها را می‌شکنیم، امّا غافلیم از این‌که عاقبت، تبر را بر دوش بت بزرگِ «من» گذاشته‌ایم؛ و هنوز هم نفهمیدیم که همه‌ی این کارها، برای آن است که خودمان را از ما بگیرند!

آن زمانی که «من» از آدمی جدا شد، جان‌ها خلاصی می‌یابد؛ و آن وقت است که می‌شود نَفَس تازه‌ای کشید.

منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۷۸