پروردگار عزیز برای نجات ما از اوهام و خیالاتی که در دنیا مایه‌ی جنگ و دعوا و رنجش و کینه و کدورت و قطع رحم و اختلافات گروهی و نژادی و مرزی و عنوانی و مسئولیتی می‌شود… همه‌ی این‌ها بر این اساس که آدم این‌ها را برای خود ارزش تلّقی می‌کند. کسی به آب و آتش می‌زند، از حلال و حرام مایه می‌گذارد، به هر قیمتی رئیس جمهور بشود. وزیر بشود. مدیر کل بشود. وکیل بشود که متأسّفانه می‌بینیم دیگر از هر راهی… چرا این کار را می‌کنند؟ برای این‌که خیال می‌کند حالا رئیس جمهور شد این خیلی ارزش است یا آقا وزیر شد، وکیل شد یا حالا گفتند که فلانی صحبت خوبی می‌کند، فلانی مدیر خوبی است، آدم دل خود را با این‌ها خوش می‌کند.
در قرآن شریف در سورهی مبارکه‌ی حدید آمده است که: «اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیاهُ الدُّنْیا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ زینَهٌ وَ تَفاخُرٌ بَیْنَکُمْوَ تَکاثُرٌ فِی الْأَمْوالِ وَ الْأَوْلادِ کَمَثَلِ غَیْثٍ أَعْجَبَ الْکُفَّارَ نَباتُهُ ثُمَّ یَهیجُ فَتَراهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ یَکُونُ حُطاماً وَ فِی الْآخِرَهِ عَذابٌ شَدیدٌ وَ مَغْفِرَهٌ مِنَ اللَّهِ وَ رِضْوانٌ وَ مَا الْحَیاهُ الدُّنْیا إِلاَّ مَتاعُ الْغُرُورِ»[۱] دقّت در این آیه برای ما مسئله‌ی دنیا و شئون دنیوی، ریاست آن، ثروت آن، شهرت آن، این‌ها را روشن می‌کند. خداوند متعال با کلمه‌ی «أَنَّمَا» بیان فرموده است. «أَنَّمَا الْحَیاهُ الدُّنْیا لَعِبٌ» زندگی دنیا لعب است. لعاب است. لعاب دهان آدم را سیراب نمی‌کند. آدم در دهان می‌گرداند، تمام می‌شود و می‌رود. زندگی دنیا هم مثل لعب است، مثل لعاب دهان است. تا چشم باز بکنید تمام شده است، شما را سیراب نمی‌کند. رئیس شدی، رئیس جمهور شدی، وزیر شدی، مشهور شدی، ثروتمند شدی ولی راضی شدی؟ تو را سیر کرد؟ نمی‌کند. همین‌طور که لعاب دهان آدم را سیراب نمی‌کند. این امور دنیوی زرق و برق دنیا همه‌ی شئون آن را شما حساب بکنید، هیچ کسی را نمی‌بینید سیر شده باشد. سیر نمی‌کند، لعب است.
دوم لهو است. لهو یعنی سرگرمی است. «لا تُلْهِکُمْ أَمْوالُکُمْ وَ لا أَوْلادُکُمْ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ»[۲] ریاست یک سرگرمی است. ثروت یک سرگرمی است. آدم به یک چیزی سرگرم می‌شود، از مقصد باز می‌ماند. دیدید بچّه‌ی کودکی که دست و پا باز کرده است، دارد چهار دست و پا به سوی مادر خود دارد می‌رود. شما یک سیبی، اسباب بازی رها می‌کنید. این مادر خود را از یاد می‌برد، به سراغ اسباب بازی می‌رود.
[۱]– سورهی حدید، آیه ۲۰٫
[۲]– سورهی منافقین، آیه ۹٫
پاسخ دهید