در تفسیر قمی ذیل آیه‌ی «ما أَصابَ مِنْ مُصِیبَهٍ …» آمده است که:
امام صادق (ع) فرمود: چون سر امام حسین (ع) را با امام سجّاد و دختران علی (ع) بر یزید ملعون وارد کردند و امام سجّاد (ع) به زنجیر بسته بود، یزید گفت: ای علی! سپاس خدایی را که پدرت را کشت. علیّ بن الحسین (ع) فرمود: لعنت خدا بر آن که پدرم را کشت. یزید خشمگین شد و دستور داد او را گردن بزنند. امام فرمود: اگر مرا بکشی، دختران پیامبر محرمی جز من ندارند. چه کسی آنان را به خانه‌هایشان می‌رساند؟ گفت: تو آنان را برمی‌گردانی. آن‌گاه سوهان آوردند و غل از گردنش برید و به دستانش بست. آن‌گاه گفت: ای علیّ بن حسین! می‌دانی چرا چنین کردم؟ فرمود: می‌خواستی جز خودت کسی را بر من منتی نباشد. یزید گفت: آری به خدا هدفم همین بود. آن‌گاه یزید آیه‌ی «وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَهٍ …» را خواند. امام سجّاد (ع) فرمود: نه، این آیه درباره‌ی ما نازل نشده، بلکه این آیه درباره‌ی ماست: «هر چه در زمین و بر شما پیش می‌آید، در کتابی ثبت شده است، پیش از آن‌که زمین را بیافرینم. این بر خدا آسان است. تا بر آنچه از دست می‌دهید اندوه نخورید و بر آنچه به دست می‌آورید شادمان نشوید.» ما همانیم که بر آنچه از دستمان رفته غصّه نمی‌خوریم و به آنچه به ما می‌رسد شادمان نمی‌شویم.
قال القمیّ:
و قال علیّ بن إبراهیم فی قوله: «ما أَصابَ مِنْ مُصِیبَهٍ فِی الْأَرْضِ- وَ لا فِی أَنْفُسِکُمْ إِلَّا فِی کِتابٍ» الآیه،
فَإِنَّهُ قَالَ الصَّادِقُ (ع): لَمَّا أُدْخِلَ رَأْسُ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ (ع) عَلَى یَزِیدَ لَعَنَهُ اللَّهُ وَ أُدْخِلَ عَلَیْهِ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ وَ بَنَاتُ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (ع) وَ کَانَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (ع) مُقَیَّداًد مَغْلُولًا، فَقَالَ یَزِیدُ: یَا عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ! الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی قَتَلَ أَبَاکَ، فَقَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (ع): لَعَنَ اللَّهُ مَنْ قَتَلَ أَبِی، قَالَ فَغَضِبَ یَزِیدُ وَ أَمَرَ بِضَرْبِ عُنُقِهِ (ع)، فَقَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ فَإِذَا قَتَلْتَنِی- فَبَنَاتُ رَسُولِ اللَّهِ (ص) مَنْ یَرُدُّهُنَّ إِلَى مَنَازِلِهِنَّ- وَ لَیْسَ لَهُنَّ مَحْرَمٌ غَیْرِی، فَقَالَ: أَنْتَ تَرُدُّهُمْ إِلَى مَنَازِلِهِمْ ثُمَّ دَعَا بِمِبْرَدٍ- فَأَقْبَلَ یُبَرِّدُ الْجَامِعَهَ مِنْ عُنُقِهِ بِیَدِهِ ثُمَّ قَالَ لَهُ: یَا عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ أَ تَدْرِی مَا الَّذِی أُرِیدُ بِذَلِکَ: قَالَ: بَلَى تُرِیدُ أَنْ لَا یَکُونَ لِأَحَدٍ عَلَیَّ مِنَّهٌ غَیْرُکَ، فَقَالَ یَزِیدُ: هَذَا وَ اللَّهِ مَا أَرَدْتُ أَفْعَلُهُ- ثُمَّ قَالَ یَزِیدُ: یَا عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ «ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَهٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ» فَقَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (ع): کَلَّا، مَا هَذِهِ فِینَا نَزَلَتْ، إِنَّمَا نَزَلَتْ فِینَا «ما أَصابَ مِنْ مُصِیبَهٍ فِی الْأَرْضِ -إِلَى قَوْلِهِ- لا تَفْرَحُوا بِما آتاکُمْ» فَنَحْنُ الَّذِینَ لَا نأسو عَلَى مَا فَاتَنَا- وَ لَا نَفْرَحُ بِمَا آتَانَا مِنْهَا.[۱]
[۱]– تفسیر قمی ۲: ۳۵۳، البحار ۴۵: ۱۶۸ ح ۱۴، العوالم ۱۷: ۴۱۵ ح ۱۵٫
پاسخ دهید