کار ما به این جا رسیده که با داشتن قرآن، زیر بار کفّار مى رویم! خدا لعنت کند به کسانى که با رشوه خوارى، کفار را بر بلاد اسلامى مسلط و مسلمانان را تسلیم بهایم و درندگان کردند! چه رشوه  اى که یکى بدهند و هزار بگیرند، آیا این رشوه است؟! غلط است که اسم رشوه بر آن بگذاریم. آیا این کارها از روى اضطرار و ناچارى است تا گفته شود: « رُفِعَ مَا اضْطُرُّوا إِلَیْهِ. »⁽وسائل الشیعه، ج۱۵، ص۳۶۹؛ مستدرک  الوسائل، ج۶، ص۴۲۳؛ ج۱۲، ص۲۳؛ بحار الانوار، ج۲، ص۲۷۴، ۲۸۰ و…⁾؛ (آن چه امّت من در انجام آن ناچارند… از آنان برداشته شده است.) آن را شامل مى  شود؟! آیا نمى  توانیم در خانه  ها و بلاد خود بنشینیم؟ آیا ناچاریم که با آن  ها هم پیمان شویم؟! آیا بزرگان و مشایخ ما مسلمانان⁽ در صدر اسلام.⁾ از روى ناچارى چنین کارى کردند؟! ما مسلمانان با این که چنین گنجى⁽ قرآن کریم.⁾ داریم، گویا نداریم و از دست داده  ایم! و از سوى دیگر دشمنان خود را هم کَالْعَدَم حساب کرده  ایم. سنى ها قرآن را کَالْعَدَم شمردند و ما شیعیان، امام و عترت را! اعتقاد داریم ولى عملاً کَالْعَدَم حساب کرده  ایم و تابع سازمان ملل و فرمان او ـ که تابع زور است ـ هستیم.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد