طبرانی با سند خود از زهری نقل می‌کند:

چون حسین بن علی (ع) شهید شد، در بیت المقدس هیچ سنگی را برنداشتند، مگر آن‌که زیر آن خون تازه یافته شد.

قال الطّبرانیّ:

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللهِ الْحَضْرَمِیُّ، حّدَّثَنا یَزِیدُ بْنُ مِهْرَانَ أَبُو خَالِدٍ، ثنا أَسْبَاطُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَبِی بَکْرٍ الْهُذَلِیِّ، عَنِ الزُّهْرِیِّ، قَالَ: لَمَّا قُتِلَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ (رَضِی اللهُ عَنْهُ) لَمْ یُرْفَعْ حَجَرٌ بِبَیْتِ الْمَقْدِسِ إِلَّا وُجِدَ تَحْتَهُ دَمٌ عَبِیطٌ.[۱]

[۱]– المعجم الکبیر ۳: ۱۱۳ ح ۲۸۳۴، کامل الزّیارات: ۱۸۸ ح ۲۶۶، عنه البحار ۴۵: ۲۰۵ ح ۷ سند آخر، کفایه الطّالب: ۲۹۶، مقتل الحسین (ع) للخوارزمی ۲: ۹۰٫