شیخ صدوق از ریّان بن شبیب نقل می‌کند:
روز اوّل ماه محرم به حضور حضرت رضا (ع) رسیدم. به من فرمود: ای پسر شبیب! روزه‌ای یا نه؟ گفتم: نه. فرمود: امروز همان روزی است که زکریا دعا کرد و از خداوند نسلی پاک و ذریّه‌ای نیک خواست. خداوند هم پذیرفت و به فرشتگان دستور داد تا زکریا را که در محراب به نماز ایستاده بود ندا دهند که خداوند تو را به یحیی بشارت می‌دهد.
سپس فرمود: ای پسر شبیب! محرم ماهی است که در جاهلیت مردم به خاطر احترام به آن، ستم و جنگ را حرام می‌دانستند. این امّت حرمت این ماه را نشناختند و حرمت پیامبر خود را هم مراعات نکردند، در این ماه فرزندان او را کشتند و خاندانش را اسیر کردند و اموالشان را غارت نمودند. خدا هرگز نیامرزدشان!
ای پسر شبیب! اگر بر چیزی گریه می‌کنی، بر حسین بن علی (ع) گریه کن که او را مثل گوسفند سر بریدند و هجده نفر از خاندانش هم با او کشته شدند؛ کسانی که همتا و شبیهی برایشان نبود. آسمان‌های هفت‌گانه و زمین‌ها برای شهادت او گریستند. خداوند چهار هزار فرشته برای یاری او به زمین فرستاد. وقتی آمدند او را کشته یافتند. آنان همواره کنار قبر او پژمرده و غبارآلودند تا قائم قیام کند و از یاوران او باشند. شعارشان «یا لثارات الحسین» است. ای پسر شبیب! پدرم از پدرش از جدّش روایت کرد که چون جدّم حسین (ع) کشته شد، آسمان خون و خاک سرخ بارید. ای پسر شبیب! اگر بر حسین (ع) گریه کنی تا آن‌که اشکت بر صورتت جاری شود، خدا همه‌ی گناهان کوچک و بزرگ و کم و بسیار تو را می‌آمرزد. ای پسر شبیب! اگر دوست داری که خدا را در حالی دیدار کنی که گناهی نداشته باشی، حسین (ع) را زیارت کن.
ای پسر شبیب! اگر دوست داری در غرفه‌های بهشتی همنشین پیامبر و خاندانش باشی، قاتلان حسین را لعنت بکن. ای پسر شبیب! اگر می‌خواهی پاداشی همچون شهدای در رکاب حسین (ع) داشته باشی، هر گاه او را یاد کردی، بگو: کاش من هم با آنان بودم و به رستگاری بزرگ نائل می‌شدم.
ای پسر شبیب! اگر دوست داری در درجات بالای بهشت با ما باشی، به خاطر اندوه ما اندوهگین باش و بر شادی ما شادی کن. بر تو باد ولایت ما! چرا که اگر کسی یک سنگ را دوست بدارد، خداوند در روز قیامت او را با آن محشور می‌کند.
قال الصّدوق:
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ مَاجِیلَوَیْهِ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ الرَّیَّانِ بْنِ شَبِیبٍ، قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى الرِّضَا (ع) فِی أَوَّلِ یَوْمٍ مِنَ الْمُحَرَّمِ- فَقَالَ لِی: یَا ابْنَ شَبِیبٍ أَ صَائِمٌ أَنْتَ؟ فَقُلْتُ: لَا، فَقَالَ: إِنَّ هَذَا الْیَوْمَ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی دَعَا فِیهِ زَکَرِیَّا (ع) رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ: «رَبِّ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ ذُرِّیَّهً طَیِّبَهً إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعاءِ» فَاسْتَجَابَ اللَّهُ لَهُ وَ أَمَرَ الْمَلَائِکَهَ فَنَادَتْ زَکَرِیَّا «وَ هُوَ قائِمٌ یُصَلِّی فِی الْمِحْرابِ أَنَّ اللَّهَ یُبَشِّرُکَ بِیَحْیى» فَمَنْ صَامَ هَذَا الْیَوْمَ ثُمَّ دَعَا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اسْتَجَابَ اللَّهُ لَهُ کَمَا اسْتَجَابَ لِزَکَرِیَّا (ع) ثُمَّ قَالَ: یَا ابْنَ شَبِیبٍ! إِنَّ الْمُحَرَّمَ هُوَ الشَّهْرُ الَّذِی کَانَ أَهْلُ الْجَاهِلِیَّهِ فِیمَا مَضَى یُحَرِّمُونَ فِیهِ الظُّلْمَ وَ الْقِتَالَ لِحُرْمَتِهِ فَمَا عَرَفَتْ هَذِهِ الْأُمَّهُ حُرْمَهَ شَهْرِهَا وَ لَا حُرْمَهَ نَبِیِّهَا (ص) لَقَدْ قَتَلُوا فِی هَذَا الشَّهْرِ ذُرِّیَّتَهُ وَ سَبَوْا نِسَاءَهُ وَ انْتَهَبُوا ثَقَلَهُ فَلَا غَفَرَ اللَّهُ لَهُمْ ذَلِکَ أَبَداً، یَا ابْنَ شَبِیبٍ! إِنْ کُنْتَ بَاکِیاً لِشَیْءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی‌طَالِبٍ (ع) فَإِنَّهُ ذُبِحَ کَمَا یُذْبَحُ الْکَبْشُ، وَ قُتِلَ مَعَهُ مِنْ أَهْلِ بَیْتِهِ ثَمَانِیَهَ عَشَرَ رَجُلًا مَا لَهُمْ فِی الْأَرْضِ شَبِیهُونَ وَ لَقَدْ بَکَتِ
السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرَضُونَ لِقَتْلِهِ ،وَ لَقَدْ نَزَلَ إِلَى الْأَرْضِ مِنَ الْمَلَائِکَهِ أَرْبَعَهُ آلَافٍ لِنَصْرِهِ فَوَجَدُوهُ قَدْ قُتِلَ، فَهُمْ عِنْدَ قَبْرِهِ شُعْثٌ غُبْرٌ إِلَى أَنْ یَقُومَ الْقَائِمُ فَیَکُونُونَ مِنْ أَنْصَارِهِ وَ شِعَارُهُمْ «یَا لَثَارَاتِ الْحُسَیْنِ» یَا ابْنَ شَبِیبٍ! لَقَدْ حَدَّثَنِی أَبِی عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ (ع) أَنَّهُ لَمَّا قُتِلَ الْحُسَیْنُ جَدِّی (ص) مَطَرَتِ السَّمَاءُ دَماً وَ تُرَاباً أَحْمَرَ، یَا ابْنَ شَبِیبٍ! إِنْ بَکَیْتَ عَلَى الْحُسَیْنِ (ع) حَتَّى تَصِیرَ دُمُوعُکَ عَلَى خَدَّیْکَ غَفَرَ اللَّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتَهُ صَغِیراً کَانَ أَوْ کَبِیراً، قَلِیلًا کَانَ أَوْ کَثِیراً، یَا ابْنَ شَبِیبٍ! إِنْ سَرَّکَ أَنْ تَلْقَى اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا ذَنْبَ عَلَیْکَ فَزُرِ الْحُسَیْنَ (ع)، یَا ابْنَ شَبِیبٍ! إِنْ سَرَّکَ أَنْ تَسْکُنَ الْغُرَفَ الْمَبْنِیَّهَ فِی الْجَنَّهِ مَعَ النَّبِیِّ وَ آلِهِ (ص) فَالْعَنْ قَتَلَهَ الْحُسَیْنِ، یَا ابْنَ شَبِیبٍ! إِنْ سَرَّکَ أَنْ تَکُونَ لَکَ مِنَ الثَّوَابِ مِثْلَ مَا لِمَنِ اسْتُشْهِدَ مَعَ الْحُسَیْنِ (ع) فَقُلْ مَتَى مَا ذَکَرْتَهُ: یا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً، یَا ابْنَ شَبِیبٍ! إِنْ سَرَّکَ أَنْ تَکُونَ مَعَنَا فِی الدَّرَجَاتِ الْعُلَى مِنَ الْجِنَانِ فَاحْزَنْ لِحُزْنِنَا وَ افْرَحْ لِفَرَحِنَا وَ عَلَیْکَ بِوَلَایَتِنَا فَلَوْ أَنَّ رَجُلًا تَوَلَّى حَجَراً لَحَشَرَهُ اللَّهُ مَعَهُ یَوْمَ الْقِیَامَهِ.[۱]
[۱]– الامالی: ۱۱۲ ح ۵، البحار ۴۴: ۲۸۵ ح ۲۳ عن الامالی، اقبال الاعمال: ۵۴۴، عیون الاخبار الرّضا (ع) ۱: ۲۶۸ ح ۵۸، العوالم ۱۷: ۵۳۸ ح ۲٫
پاسخ دهید