کسی که دنبال بهانه است، وظیفه‌ی ‌دینی خود را، وظیفه‌ی ‌سیاسی -عبادی خود را ترک بکند، این نشان می‌دهد که خود را مهم می‌داند. بنده نیست، یک آدم خودخواهی است، براساس تشخیصی که نسبت به مصالح و مفاسد می‌دهد، لذا حالات او منبعث از تفکّر خود او است. فکر او به دنبال این است که چیزی به دست بیاورد ولی کسی که فقط خدا را می‌بیند «مَا رَأیتُ شَیئاً إلَّا وَ رَأیتُ اللّه قَبلَه وَ بَعدَه وَ مَعَه‏» کسی که خدا را می‌بیند، خودی ندارد. حرکات او، سکنات او، قیام او، قعود او، فریاد او، سکوت او، حبّ او، بغض او، همه از بالا تنظیم می‌شود، خود او کاره‌ای نیست. دل او متولّی دارد.