کسی که با طلحه بن ابی طلحه جنگید، امام علی(ع) بود. در جنگ أحد رسول خدا(ص) پرچم مهاجران را به دست امیر مؤمنان(ع) داد و پرچم مشرکان به دست طلحه بن أبی طلحه که به او «کبش الکتیبه» (یعنی بزرگ و مهتر لشکر) می‌گفتند، سپرده شد.
أبو سفیان به نزد پرچم‌داران مشرکان رفت و به آنها گفت: شما می‌دانید که هر چه برسرتان می‌آید به سبب پرچم است، و در جنگ بدر نیز به خاطر افتادن پرچمتان شکست خوردید، اکنون ببینید اگر تاب نگه‌دارى آن‌را ندارید به ما بسپارید تا ما از آنها نگه‌دارى کنیم. طلحه بن أبى طلحه (که پرچم در دستش بود) از این سخن برآشفت و به او گفت: آیا به ما چنین می‌گویى؟ به خدا من امروز با این پرچم‌های شما را تا وسط حوض‌هاى مرگ می‌برم (یعنى تا آخرین قطره خون براى نگهدارى آنها کوشش می‌کنم) تا این‌که جنگ شروع شد و امام على(ع) پیش آمد و به طلحه بن أبى طلحه فرمود: «تو کیستى؟» گفت: منم طلحه بن أبى طلحه، منم کبش الکتیبه، تو کیستى؟ امام(ع) فرمود: «منم على بن ابى طالب بن عبد المطلب»، سپس هر دو بهم نزدیک شدند، و دو ضربت میان آنها رد و بدل شد و على(ع) ضربتى بر وسط سرش زد و طلحه فریاد بلندى زد و پرچم از دستش افتاد و این‌گونه به هلاکت رسید.[۱]

منبع: اسلام کوئست

[۱]. شیخ مفید، الإرشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج ۱، ص ۸۰ – ۸۱، کنگره شیخ مفید، قم، چاپ اول، ۱۴۱۳ق.