بر دعا کننده اوّلاً لازم است که متوجّه باشد که دعایش خیر و خوبی باشد و از خدا آنچه شرّ و بدی است و در حقّ او ضرر می‌باشد، در خواست نکند.

و دیگر این‌که: هر گاه آثار و علائم اجابت ظاهر نشد، از اجابت دعاهایش مأیوس نشود. به جهت این‌که احتمال دارد آنچه را که در دعایش درخواست نموده، برای او شرّ و بدی باشد؛ و خداوند آن را تبدیل به خیری برای او می‌کند؛ ولی او این مطلب را نمی‌داند!

و هیچ‌گاه [نباید] گمانش را بد نماید نسبت به وعده‌های راستین خداوند در مورد اجابت دعا. و به جانم سوگند که همین مطلب است سرّ آنچه در ظاهر مشاهد می‌شود از استجابت نشدن دعای نیکان و حال آن‌که خداوند صریحاً وعده‌ی استجابت داده است! و جهتش این است که خداوند نسبت به بندگان صالحش نهایت لطف و عنایت را دارد و عنایتش اقتضا می‌کند که او را از چیزی که در واقع برایش ضرر دارد منع کند، گرچه او خودش خیر و سعادت را در آن چیز می‌بیند.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۸۴