انسان چه قدر به مرگ نزدیک است و در عین حال چه قدر آن را دور مى پندارد و از آن غافل است! آقاى حایرى( مرحوم حاج شیخ مرتضى حایرى، فرزند حاج شیخ عبدالکریم حایرى مؤسّس حوزه ى علمیّه ى قم.) مى فرمود: « در خواب دیدم که عزراییل به من فرمود: شما باید استراحت کنید. »
با این که مى دانیم خواهیم مرد؛ بلکه تنها وقت مرگ معلوم و یا مظنون ما نیست، زیرا هر شب در عوالمى از برزخ مى رویم که هیچ اختیارش دست ما نیست، چنان که قرآن شریف مى فرماید:
«قَضَى عَلَیْهَا الْمَوْتَ»( سوره ى زمر، آیه ى ۴۲٫ )
مرگ را به صورت حتمى بر آن نوشته است.
هم چنین مى فرماید:
«فَیُمْسِکُ الَّتِى قَضَى عَلَیْهَا الْمَوْتَ وَ یُرْسِلُ الاْءُخْرَىآ» سوره ى زمر، آیه ى ۴۲٫
آن گاه نَفْسِ کسى را که خداوند مرگ او را حتمى نموده نگاه مى دارد و دیگرى را رها مى کند.
و در سجده ى نخست بعد از بیدار شدن از خواب براى انجام نماز شب مستحبّ وارد شده است که گفته شود:
« أَلْحَمْدُ للّه الَّذى أَحْیانى بَعْدَ ما أَماتَنى. » اصول کافى، ج ۲، ص ۵۳۹؛ من لایحضره الفقیه، ج ۱، ص ۴۸۰٫
سپاس خدایى را که مرا بعد از مرگ، زنده گردانید.
با این همه، این گونه از مرگ غافل هستیم! بله، اشخاصى بودند که همیشه مهیّا و منتظر و به یاد مرگ بودند.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد
پاسخ دهید