سؤال: چرا ما باید از عترت محروم باشیم؟

جواب: چه کسى گفته است از فیوضات آنها محرومیم. ما به اختیار محرومیم، « وَالاْءِمْتِناعُ بِالاْءِخْتیارِ لا یُنافى الاْءِخْتِیارَ. »؛ (به اختیار خود محروم بودن، با داشتن اختیار منافات ندارد.) زیرا: « هُمْ عَلى إِفاضاتِهِمُ الْحُضُورِیَّهِ بِالنِّسْبَهِ إِلى أَهْلِها »؛ (ائمّه ى اطهار ـ علیهم السّلام ـ همان فیوضات و افاضات حضورى خود را نسبت به اهل آن دارند.):

« بَلْ بِرَجآءِ حَیاتِکَ حَیِیَتْ قُلُوبُ شیعَتِکَ، وَ بِضِیاءِ نُورِکَ اهْتَدَى الطّالِبُونَ. » بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۳۴۲؛ البلد الامین، ص ۲۸۴؛ مصباح کفعمى، ص ۴۹۸٫ بلکه به امید حیات تو⁽خطاب به امام حسین ـ علیه  السّلام ـ در زیارت آن حضرت.⁾ دل  هاى شیعیانت زنده است، و به واسطه ى پرتو نور تو، طالبان رهنمون مى گردند.

هم چنین: « لَنُورُ الإِمامِ فى قُلُوبِ الْمؤْمِنینَ أَنْوَرُ مِنْ الشَّمسِ الْمُضیئَهِ بِالنَّهارِ. » اصول کافى، ج ۱، ص ۱۹۴ و ۱۹۵؛ بحار الانوار، ج ۳۳، ص ۳۰۸؛ تأویل الآیات، ص ۶۷۱؛ تفسیر قمى، ج ۲، ص۳۷۱٫ قطعا نور امام در دل مؤمنان، درخشان  تر از نور خورشید درخشان در روز است. منتهى دنبال کردن و طلب مى خواهد. در زمان غیبت هم عنایات و الطاف امام زمان ـ عجّل اللّه  تعالى  فرجه  الشّریف ـ نسبت به محبان و شیعیانش زیاد دیده شده، باب لقا و حضور بالکلیه مسدود نیست، بلکه اصل روءیت جسمانى را هم نمى شود انکار کرد.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد