الف) تفاوت دشمنان انبیا با دشمنان اوصیا

باید توجّه داشت که در طول تاریخ انبیاء سنت الهی بر این امر قرار گرفته بود که تمام انبیاء برای حفظ آئین خود اوصیایی داشتند و اصولاً هیچ پیامبری بدون وصی نبوده است؛ مانند حضرت آدم علیه‌السلام که شیث را وصی قرار داد و داود علیه‌السلام که سلیمان و موسی علیهم‌السلام که یوشع را و پیامبر اسلام که حضرت علی علیه‌السلام را وصی خودش قرار داده است. بنابراین اصل وصایت امری بود که در طول تاریخ پیامبران محرز و غیر قابل انکار بوده است و حتّی طبق روایات اهل سنّت نقل شده است که حضرت علی علیه‌السلام وصی رسول گرامی بوده است و همان طور که از عایشه نقل شده است لفظ وصی بر حضرت علی علیه‌السلام صدق می‏کرد.

 با این توضیح می‏گوئیم که دشمنی با ائمه اهل بیت علیهم‌السلام به خاطر این نبوده که آنها بر حق بودن آنان را نمی‏دانستند. بلکه می‏توان ادعا کرد که چون آنها را بر حق می‏دانستند به ظلم و جور با آنان پرداختند همان گونه با رسول گرامی اسلام به مبارزه برخواستند. و این در طول تاریخ سابقه داشته است که در مقابل دعوت حق و انبیاء الهی، دنیا طلبان و ستمگران می‏ایستادند و سعی در نابودی نور الهی و دعوت رسولان داشتند.

ب) وجود معجزات و کرامات از سوی معصومین

 با توجّه به این توضیحات ناگفته نماند که ائمه علیهم‌السلام در بعضی از مواقع که لازم می‏دانستند دست به معجزاتی می‏زدند، ماند تصویر شیری که در مجلس مأمون تبدیل به شیر واقعی شد و یکی از دشمنان اهل بیت علیهم‌السلام بلعید و سپس به حالت اولیه خودش برگشت. ولی این معجزات اثری در دل هم چون سگ مأمون و دیگر ظالمان تاریخ نداشت.