با زمزمی به وسعت چشم تر آمدم

تا محضر زلال‌ترین کوثر آمدم

قسمت نشد که بال و پری دست و پا کنم

اما به شوق دیدن تو با سر آمدم

گفتند زائر حرمت زائر خداست

مُحرم‌تر از همیشه بر این باور آمدم

اینک مدینهالنبی‌ام، مشهدالرضاست

با نام تو به محضر پیغمبر آمدم

از حس و حال روشن معراج پُر شدم

وقتی به خاکبوسی «بالاسر» آمدم

حسی کبوترانه گرفته‌ست جان من

«پایین پای» تو شده هفت آسمان من

در این حریم قدسی سرتاسر آینه

روشن شده به نور تو چشمم هر آینه

گرد و غبار صحن تو را می‌خرد به جان

همواره بوده است بر این باور آینه

پر می‌کشد از این همه قلب شکسته: آه

سر می‌زند از این همه چشم تر: آینه

عکس ضریح توست که در قاب چشم‌هاست

یا عکسی از بهشت نشسته بر آینه

گم کرده دارم، آمده‌ام با نگاه تو

پیدا کنم تمام خودم را در آینه

لبریز روشنی‌ست تمام رواق‌ها

آیینگی‌ست جان کلام رواق‌ها

شب‌های گریه تا به سحر حرف می‌زنم

با واژه واژه خون جگر حرف می‌زنم

شمعم که گریه می‌کنم و گریه می‌کنم

با قطره قطره آتش تر حرف می‌زنم

روح لطیف تو شده سنگ صبور من

گویی که با نسیم سحر حرف می‌زنم

گاهی کنار پنجره‌های ضریح تو

گاهی در آستانهٔ در حرف می‌زنم

شب‌های بارگاه تو را درک کرده‌ام

از «لیله الرغائب» اگر حرف می‌زنم

بر لب رسیده از قفس سینه، آه من

حرف دل است روی زبان نگاه من

روی تو را ستارهٔ اشراق خوانده‌اند

خوی تو را «مکارم الاخلاق» خوانده‌اند

دست تو را که خالق لطف و کرامت است

روزی‌رسان انفس و آفاق خوانده‌اند

باران مهربانی بی‌وقفهٔ تو را

شأن نزول سورهٔ انفاق خوانده‌اند

در مذهب نگاه تو غم حرف اول است

چشم تو را پیمبر عشاق خوانده‌اند

هفت آسمان و رحمت شمس الشموسی‌ات

ذرات خاک و لطف انیس النفوسی‌ات