مولوى تمثیلی دارد در مورد تعلقات، پندارها وافکار دنیوی و اثر ذکر خداوند در نفى آنها.  ایشان می گوید: شخصی کنار برکه اى ایستاده بود؛ زنبورها به او حمله کردند که نیشش بزنند. او خود را به درون برکه می افکند و می رود زیر آب تا آسیبی نبیند. این فرد مادامی که زیر آب است در امان است چرا که زنبورها نمی توانند زیر آب نفوذ کنند! همینکه سرش را از آب بیرون بیاورد ، دوباره زنبورها به او حمله می کنند! آب ، ذکر خداوند است و زنبورها همان خیالات دنیوی و پندارهای اعتباری وگرفتاری ها و افکاری هستند که روح آدمی را آزار میدهند و باعث تیرگی قلب و کدورت های روحی و عقب افتادن از مسیر معنویت میشوند. ما باید تمرین کنیم تا از دنیا بت نسازیم و محبت این زرق و برق را از دل بیرون بیاوریم! باید بفهمیم برای چه هدفی خلق شده ایم!