مسئله پرهیز از غیبت هم همین‌طور است، انسانی که غیبت نمی‌کند با آبروی دیگران بازی نمی‌کند، قهراً دیگران هم غیبت او را نمی‌کنند. انسان وقتی به کسی آزار نرساند، از آزار دیگران هم مصون می‌ماند. وقتی کسی غیبت می‌کند و این غیبت به مؤمن منتقل می‌شود که فلانی غیبت کرد، رنجیده خاطر می‌شود، دلشکسته می‌شود، عکس العمل دارد. بعلاوه با این غیبت اعتماد اشخاص را نسبت به یکدیگر از بین می‌برد. این غیبت‌ها باعث می‌شود که اشخاص در دید همدیگر همه معیوب، همه مشکل‌دار جلوه کنند و دل‌ها نسبت به همدیگر هیچ وقت آرامش و سروری نداشته باشد. حالت توحّش پیش می‌آید. توحّش در برابر انس است. دل‌ها یا با همدیگر انس دارند یا از همدیگر فرار دارند. برای این به وحشی، وحشی می گویند چون فرار می کند. دل‌ها نسبت به همدیگر وحشت پیدا می کنند، وحشی می‌شوند.