در عراق، از شهرها که خارج مى شدیم در میان راه ها و روستاهاى سر راه در فاصله ى یکى دو فرسخ مَضیفى( مهمانخانه صلواتى و رایگان.) وجود داشت که صاحبان آن ها مى آمدند سر راه زُوّار و مسافرین را دعوت مى کردند و نمى گذاشتند از آن جا بگذرند مگر این که یک وعده نهار یا شام از آن ها پذیرایى کنند!
هر کدام از بزرگان و رؤساى قبایل عرب به اندازه ى توان خود، مَضیف (کوچک یا بزرگ) داشت. شخصى مى گفت: عموى من در « عشّار » و « بصره » مَضیف دارد و در سال به حساب وزن متداول در میان آن ها صد طغار برنج در انبار مَضیف جهت پذیرایى از زوّار مى ریزد و اگر مثلاً در سالى هشتاد طغار داشته باشد، بیست طغار آن را قرض مى کند!
آیا اگر در همه ى بلاد مسلمانان این گونه به فقرا رسیدگى مى شد، تبلیغات کمونیسم در طرفدارى از حقّ فقرا و کارگران، در کشورهاى اسلامى و بلاد مسلمانان این گونه جا باز مى کرد؟! آن ها به بهانه ى طرفدارى از طبقه ى فقیر مى خواستند بر اموال اغنیا تسلطّ یابند، که چنین شد و تسلّط یافتند.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد
پاسخ دهید