علیّ بن ابراهیم قمی  از امام صادق (ع) نقل کرده است:

هر کس ما را یاد بکند، یا نزد او از ما یاد شود و از چشمش با اندازه‌ی بال پشه‌ای اشک درآید، خداوند گناهانش را می‌آمرزد، هر چند به اندازه‌ی کف‌های دریا باشد.

قال علیّ بن إبراهیم القمیّ:

وَ حَدَّثَنِی أَبِی، عَنْ بَکْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ مَنْ ذَکَرَنَا أَوْ ذُکِرْنَا عِنْدَهُ فَخَرَجَ مِنْ عَیْنِهِ دَمْعٌ مِثْلُ جَنَاحِ بَعُوضَهٍ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ وَ لَوْ کَانَتْ مِثْلَ زَبَدِ الْبَحْرِ.[۱]

[۱]– تفسیر القمی ۲: ۲۹۱، کامل الزّیارات: ۲۰۷ ح ۲۹۳ ، اللهوف: ۸۶، البحار ۴۴: ۲۸۴ ح ۲۰٫