ائمّه ى اطهار ـ علیهم  السّلام ـ هم ترس از جهنّم داشتند و هم طمع به بهشت؛ ولى عبادت را براى خوف و طمع نمى  کردند، زیرا جمله ى « وَجَدْتُکَ أَهْلاً لِلْعِبادَهِ، فَعَبَدْتُکَ. »بحار الانوار، ج ۴۱، ص ۱۴؛ ج ۶۷، ص ۱۸۶ و ۲۳۴؛ ج ۶۹، ص ۲۷۸٫ (تو را شایسته  ى پرستش یافتم و پرستیدم.) هیچ چیز به دست نمى  دهد که چرا عبادت مى  کنیم، بلکه قصه  ى شمع و پروانه است؛ یعنى: أَهْلاً لِأَنْ یُطْلَبَ وَ یُرادَ وَ یُعْبَدَ. » تو را اهل عبادت یافتم، یعنى اهل این که مطلوب و مراد و معبود باشى.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد