مرحوم کلینی با سلسله سند خود از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود:

زمانی که فوت رسول خدا (ص) نزدیک شد، علی (ع) وارد بر پیغمبر (ص) گشت، پس سرش را نزدیک سر علی (ع) برد و فرمود: ای علی! وقتی که من از دنیا رفتم، پس غسلم بده و کفنم کن و سپس مرا به حالت نشسته قرار ده و هر چه می‌خواهی، از من سؤال کن و بنویس.

در این زمینه روایات مختلف و فراوانی وجود دارد که برای احتراز از طولانی شدن، آن‌ها را ذکر نکردیم.

روی الکلینیّ:

عَنْ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَهَ، عَنِ ابْنِ أَبِی سَعِیدٍ، عَنْ أَبَانِ بْنِ ثَعْلِبَ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: لَمَّا حَضَرَ رَسُولَ اللَّهِ (ص) الْمَوْتُ دَخَلَ عَلَیْهِ عَلِیٌّ (ع) فَأَدْخَلَ رَأْسَهُ ثُمَّ قَالَ: یَا عَلِیُّ إِذَا أَنَا مِتُّ فَغَسِّلْنِی وَ کَفِّنِّی ثُمَّ أَقْعِدْنِی وَ سَلْنِی وَ اکْتُبْ.^[۱]

و فی هذا المعنی روایات مختلفه بأسناد عدیده ترکناها احترازاً عن الإطناب فمن أراد الإطّلاع علیها فلیراجع إلی الکتب المذکوره فی الهامش.

[۱] . الکافی ۱: ۲۹۷ ح ۸، بصائر الدرجات ۲۸۲: ۱، اثبات الوصیه: ۱۲۲ و الخرائج و الجرائح ۲: ۸۲۸ ح ۴۲ و اثبات الهداه ۱: ۶۰۰ ح ۲۶۸ مع اختلاف فی بعض الالفاظ.