نقشی که روحانیون مستقر در واحدهای نمایندگی (امام در سپاه) در استان‌ها و شهرستان‌ها داشتند، این بود که اختلاف‌ها را خیلی کنترل می‌کردند. آن‌ها به بچه‌های سپاه خیلی احترام می گذاشتند. بخصوص شهید محلاتی. و بخصوص در کوران جنگ. او پنج سال و نیم از آخر عمرش را در آن دوران گذراند. یعنی دو سوم کل دوران جنگ را. همیشه به حضورش در کنار رزمنده‌ها اهمیت می‌داد. دوش به دوش آن‌ها، تیپ به تیپ و گردان به گردان، می‌رفت و براشان حرف می‌زد تا احساس تنهایی نکنند. هنوز عکس‌هایی ازشان داریم که نشسته‌اند دارند با رزمندگان غذا می‌خورند.

معمول‌اش این بود که اگر نمایندگان مجلس در مورد سپاه حرفی داشتند، می‌آمدند به آقای محلاتی می‌گفتند و او هم مرا مأمور پیگیری‌شان می‌کرد. من از دفترهای نمایندگی استان‌ها و شهرستان‌ها گزارش می‌خواستم و آن را به آقای محلاتی تحویل می‌دادم و او هم نتیجه‌ی گزارش را به نمایندگان مجلس می‌گفت.

قاصد خنده‌رو، ص ۱۳۲٫