بزرگانى بودند که اهل کرامت بودند ولى هیچ  کس را به خود سوق نمى  دادند! بلکه به علّه العلل سوق مى  دادند،⁽یعنى، داعى إلَى اللّه بودند و مردم را به خدا دعوت مى نمودند، نه به خود.⁾ کرامت داشتند ولى حتّى خواصّ و نزدیکان آن  ها از این موضوع اطّلاع نداشتند، به گونه  اى که گویا اهل کرامت نبودند، و بعد از فوت آنها معلوم مى شد. از همین درس ها که در حوزه رایج است و به همین فقه و اصول اشتغال داشتند، با این حال به آن مقامات و کرامات رسیدند، نه از راه دیگر.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد