دیدن عالم وحوش و حیوانات براى اهلش مایه ى عبرت است، هر چند از عالم اِنس هم مى شود عبرت گرفت.

حیوانات با این که مقامشان از انسان پست تر است، به جهنّم نمى روند؛ ولى انسان با عظمت به جهنّم مى رود، بلکه محکوم به خلود در نار مى گردد؛ با این که مى تواند با یک گام برداشتن به مَلَک برسد، و به بهشت و خلود در بهشت دست یابد!

حشر حیوانات براى اثبات تکلیف مکلّفین و مالکیّت و مملوکیّت آن  هاست، و شاید در رابطه ى با عالَم خودشان چیزهایى داشته باشند؛ اما جهنّم و خلود در آن براى نوع با شرافت انسانى است. با همه ى جهالت و غفلت، بیشتر مردم مى خواهند خوشى و راحتى، و همه خوبى ها را در دنیا داشته باشند و مى  گویند: « یزید از حسین ـ علیه  السّلام ـ بهتر بود؟! » غافل از این که امام حسین ـ علیه  السّلام ـبراى دنیاى ما هم، بهتر از یزید است، چه رسد به آخرت. و زبان حال اهل دین به دنیاپرستان این است:

«إِن تَسْخَرُواْ مِنَّا فَإِنَّا نَسْخَرُ مِنکُمْ کَمَا تَسْخَرُونَ»اگر ما را به باد ریشخند بگیرید، همان گونه که شما ما را تمسخر مى  کنید، ما نیز شما را مسخره خواهیم نمود.سوره  هود، آیه ى ۳۸٫

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد