انسان باید وقایع عاشورا را ببیند و عبرت بگیرد که جدایی و یا -خدای نکرده- درگیری با ولی خدا ‌[چه نتیجه‌ای دارد؟] این همان چیزی است که به ما گفته اند هر وقت به یاد امام حسین (علیه‌السلام) افتادید بگویید:«یا لیتنی کنت معکم، فافوز فوزا عظیما».

این همان مراقبه بعد از عاشوراست. ورود به محیط ولایت کار سختی است، چرا که حریم منیعی است و همه را راه نمی دهند. در این حریم، حساب کسانی که مثل ضحاک مشرقی با حجت خدا شرط می گذارند، از حساب کسانی مثل حبیب و زهیر و بریر جدا می‌شود. اینها کسانی هستند که وقتی در شب عاشورا امام به آنها فرمودند که بیعت خود را از آنها برداشته اند و قطعا پیروزی ظاهری در کار نیست، جملات بلندی گفته‌اند که برای تربیت تاریخ باقی مانده است. آیا نباید چنین باشد؟ [و آیا] آن کسی که اسب خود را برداشت و رفت و از متن بهشت به متن جهنم رفت مستحق لعن و نفرین نیست؟ «لَعَنَ اللَّهُ مَنْ سَمِعَ واعِیتَکَ فَلَمْ یجِبْکَ وَلَمْ ینْصُرْکَ ».