الحذر، که فکر دنیا بر قلبت مستولی نشود و غصّه‌ی معیشت دنیا، تو را از مطلوب حقیقی دور نکند؛ چرا که این خیلی خسران است و مضادّه ]ضدّیّت[ با حقّ عبودیت هم دارد؛ چنانچه غلامان سادات دنیوی هم اگر فکر نان خود باشند، فضولی است؛ آقایان بدشان می‌آید و هکذا علاوه بر این‌که از اخلاق اراذل و سفله و دون همّتان است که انسان همّتش بطن و فرج و مال و جاه این دنیای دون باشد.

حیف نیست که انسان سرمایه‌ی خود را که می‌تواند با آن کسب عالمی نماید که مقرَّب درگاه حضرت ملک الموت تعالی باشد، آن را صرف به این دنیای دنیِّ فانیِ لا شّیء بکند!

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۶۶