سوال: اگر برای فرزند، بر اثر لقمه ی حرام مشکلی پیش بیاید، آیا خودش مقصّر است یا والدین؟

جواب:به نظر می آید که دو طرف تقصیر کار هستند؛ یعنی اگر بچّه به بلوغ فکری برسد و در معرض مطالب خوب قرار بگیرد، ولی انتخاب صحیح نکند، خودش مقصّر است. امّا در سنینی اختیار فرزندان در دست والدین است؛ یعنی وقتی والدین بچّه را به یک محیط آلوده ببرند، این بچّه نمی تواند با پای خود از آنجا بیرون بیاید؛ امّا وقتی که فرزند به سنّ نوجوانی یا جوانی برسد و متوجّه شود که آن محیط آلوده است، باید خود را از آن محیط خارج کند؛ یعنی اگر در آن محیط بماند، در آخرت او را مذمّت می کنند و می گویند: مگر عقل نداشتی! تو می دانستی که در این جا همه سرفه و عطسه می کنند؛ چرا بیرون نرفتی؟! آن چیزی که در روایات وجود دارد، این است که در روز قیامت، هم پدر و هم فرزند موأخذه می شود؛ پدر به خاطر این که محیط سالم را برای فرزند خود فراهم نکرده و فرزند هم به خاطر این که از عقل خود استفاده نکرده است.

سوال: من پسری دارم که وقتی با هم به مهمانی می رویم، با ذوق و شوق به دیدن ماهواره می نشیند؛ می خواستم ببینم چگونه او را از این کار منع کنم؟  

جواب:

کنجکاوی فرزندان

یکی از ویژگی هایی که فرزندان در سنین چهار تا شش دارند این است که کنجکاو هستند و می خواهند این  کنجکاوی خود را بروز بدهند؛ خصوصاً وقتی چیزهای جدیدی را می بینند و یا به فضاهای جدید ورود پیدا می کنند. وقتی ما در این سن به فرزند نگاه می کنیم، می بینیم که آنها با کنجکاوی، محیط خود را کشف می کنند.

کار شیطان

متأسفانه یکی از عناصر شیطانی تصاویر نامطلوب است. وظیفه ی شیطان این است که به گناهان زینت بدهد تا  نفس انسان به سمت گناهان برود؛ برای همین گناهان، زینت خاصّی دارند و این ها زینت هایی است که شیطان روی آن گناه قرار می دهد تا جذّاب شود.

امروزه خیلی از گروه های منحرف و کسانی که در رسانه های غرب فعالیّت می کنند، از همین جذّابیّت های کاذب استفاده می کنند. ما نمی توانیم بچّه ی خود را به محیطی که ماهواره دارد، ببریم و انتظار داشته باشیم که او نبیند. بچّه ای که در آن محیط به ماهواره نگاه نکند، مشکل دارد؛ چرا؟ چون ماهواره جذّابیّت دارد.

در بحث تربیت با کسی تعارف نداریم!

ما باید در اصل تربیت تعارف را کنار بگذاریم؛ نباید این حالت در ما وجود داشته باشد. باید برخورد ما با خانواده هایی که ماهواره دارند، طوری باشد که آن ها شرم کنند؛ چون این فضا یک فضای آلوده است.

ما باید بدون تعارف به خانواده ها تذکّر بدهیم؛ مثلاً پسر ممیّز وارد محیطی می شود که در آن محیط خانم ها آرایش کرده اند و پوشش نامناسب دارند؛ هر چه این بچّه یا الله و بسم الله می گوید، هیچ کس متوجّه نمی شود؛ باید مادر در اینجا به خانم ها تذکّر بدهد یا مثلاً اگر خاله ی این بچّه جلوی او پوشش نامناسب داشته باشد، مادر در اینجا بدون تعارف بگوید: خواهر جان! من خودم در خانه این پوشش را ندارم؛ شما هم لطف کنید بروید پوشش خود را عوض کنید. اگر با بیان خوب از طرف مقابلمان انتقاد کنیم، او می پذیرد.

محیط را از آلودگی پاک کنیم!

 ما نباید در بحث تربیت، کوتاه بیاییم؛ مثلاً اگر به خانه ی خواهر خود می رویم و می دانیم که آنجا ماهواره وجود دارد، به او یک تلفن بزنیم و بگوییم: خواهر جان! می دانی که ما اعتقادی به ماهواره نداریم؛ خواهشی که دارم این است که وقتی ما به خانه ی شما می آییم، ماهواره خاموش باشد. حال اگر آنها لجاجت کردند، در اینجا اشکالی ندارد که به خانه ی آن ها نرویم؛ ولی صله ی رحم را از طریق دیگری انجام بدهیم؛ مثلاً از طریق تلفن یا پیامک زدن. پس والدین محیط را از این آلودگی ها پاک کنند تا فرزند وارد یک محیط سالم بشود؛ این وظیفه ی ما والدین است که هم در خانه و هم در بیرون، محیط سالمی برای فرزندان خود ایجاد کنیم.

روش درست امر به معروف و نهی از منکر

خیلی از مواقع تذکّر دادن برای مادران به خاطر آن حجب و حیایی که دارند، سخت است؛ ولی من به آنها وعده می دهم و می گویم که اگر یکی، دو بار تذکّر بدهند و آن سختی را تحمّل کنند، بعد از چند مدّت آن سختی از بین می رود و برای آنها عادی می شود. ما نباید در بحث امر به معروف و نهی از منکر خیلی تعارف داشته باشیم. ما باید کلام خود را مؤدبّانه و دلسوزانه به طرف مقابل بگوییم؛ مثلاً ما به خواهری که در خانه ماهواره دارد، بگوییم: من نگران بچّه های تو هم هستم. این بچّه ها پای این شبکه ها می نشینند و روح و روان و نورانیّت آنها تغییر می کند.