هر بلایى که به ما مى رسد در اثر دورى از اهل بیت ـ علیهم السّلام ـ و روایات مأثوره ى از ایشان است.

این بلاهایى که وارد مى شود و بسیار هم هست، در اثر این است که از روز اوّل نخواستیم آن کس را که خدا و پیامبر ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ براى ما تعیین کرده بودند بر ما حکومت کنند! یک گوشوار از گوش زن مسلمان و یک خلخال از پاى زن ذمّیّه برده بودند، وقتى که خبر به حضرت امیر ـ علیه السّلام ـ رسید، فرمود:« فَلَوْ أَنَّ امْرَءا مُسْلِما ماتَ مِنْ بَعْدِ هذا أَسَفا، ما کانَ عِنْدى مَلُوما! » بعد از این، اگر مسلمانى از روى تأسّف بر این مصیبت جان بسپارد، نزد من سزاوار سرزنش نیست! نهج البلاغه، ص ۶۹؛ شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج ۲، ص ۷۴؛ بحار الانوار، ج ۳۴، ص ۶۴؛ کافى، ج ۵، ص ۴٫

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد