آیا در قرآن آیه ای علمی وجود دارد که قبل از آن مطرح نبوده و فقط منحصر قرآن باشد؟

پاسخ اجمالی

همان طور که می دانیم، هدف از نزول قرآن، هدایت و تربیت انسان است. از این رو، نباید انتظار داشت که مسائل علمی غیر مرتبط با این هدف در آن آمده باشد. با این حال، در برخی موارد به طور ضمنی به برخی از حقائق عالم دنیا اشاره شده است که در ردیف علوم تجربی یا علوم انسانی قرار می گیرد که در این نوشتار تنها به یک مورد آن اشاره می کنیم:
«فَمَنْ یُرِدِ اللَّهُ أَنْ یَهْدِیَهُ یَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْإِسْلامِ وَ مَنْ یُرِدْ أَنْ یُضِلَّهُ یَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَیِّقاً حَرَجاً کَأَنَّما یَصَّعَّدُ فِی السَّماءِ کَذلِکَ یَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذینَ لا یُؤْمِنُون‏».[۱]
«آن کس را که خدا بخواهد هدایت کند سینه اش را براى [پذیرش] اسلام گشاده می سازد و آن کس را که [بخاطر اعمال خلافش] بخواهد گمراه سازد سینه اش را آن چنان تنگ می سازد که گویا می خواهد به آسمان بالا برود، اینچنین خداوند پلیدى را بر افرادى که ایمان نمی آورند قرار می دهد».
در این آیه -که تنها اولین بار قرآن مطرح کرده-، تنگ شدن سینه افرادی که اهل هدایت نیستند، به سینه کسی تشبیه شده است که به صورت عمودی به سمت آسمان حرکت می کند. امروز ثابت شده که هواى اطراف کره زمین در نقاط مجاور این کره کاملاً فشرده و براى تنفس انسان آماده است، اما هر قدر به طرف بالا حرکت کنیم هوا رقیق تر و میزان اکسیژن آن کمتر می شود به حدى که اگر چند کیلومتر از سطح زمین به طرف بالا (بدون ماسک اکسیژن) حرکت کنیم تنفس کردن براى ما هر لحظه مشکل و مشکل تر می شود و اگر به پیشروى ادامه دهیم تنگى نفس و کمبود اکسیژن سبب بیهوشى ما می گردد، بیان این تشبیه در آن روز که هنوز این واقعیت علمى به ثبوت نرسیده بود در حقیقت از معجزات علمى قرآن محسوب می گردد.[۲]
به عبارتی گرچه امروزه ثابت شده که در اثر ایجاد شتاب «جی مثبت» و سنگین تر شدن نسبی، خون بدن انسان نیز سنگین شده و توانایی بالا رفتن به مغز را ندارد، در نتیجه طی حالتی که به آن «بلک اوت» گفته می شود، چشمان خلبان، سیاهی رفته و چنانچه این عمل ادامه یابد، امکان بیهوش  شدن او نیز وجود دارد، اما قبل از شکل گیری فرایند صنعت هوانوردی و هنگام نزول قرآن به چنین واقعیتی پرداخته نشده بود.

 منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. انعام، ۱۲۵٫

[۲]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۵، ص ۴۳۵ – ۴۳۶، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.