تشریف فرماییِ وجود نازنین حضرت اباالحسن علی بن موسی الرّضا علیه آلاف التحیه و الثناء به ایران تجلّیِ این مقام بود، که خدای متعال حضرت ابراهیم علیه السلام را با امتحاناتِ ظاهری ظرفیت را برای مردم برملا کرد، ولی امام رضا علیه السلام «خَلَقَکُمُ اللّهُ أنْوارا فَجَعَلَکُمْ بِعَرْشِهِ مُحْدِقینَ حَتّى مَنَّ عَلَیْنا بِکُمْ فَجَعَلَکُمْ فی بُیُوتٍ أذِنَ اللّهُ أنْ تُرْفَعَ وَ یُذْکَرَ فیهَا اسْمُهُ»… قدرِ این زیارتِ جامعه کبیره را بدانید، از زبانِ معصوم صادر شده است، کلیدِ تشرّفِ بزرگانِ علمای ما به محضرِ امام زمان ارواحنا فداه زیارتِ جامعه کبیره بوده است.

امام راحل در این چهارده سالی که در نجف اشرف… خدای متعال امام را به آنجا برد تا زمینه‌ی رهبریِ جهانِ مستضعفان را به دوشِ او بگذارد، چهارده سال از حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه مایه گرفت، بدونِ استثناء هر شب زیارت جامعه خوانده‌اند، و در جریان «سید رشتی» دارد بر اینکه من زیارت جامعه را نمی‌دانستم، زیارت عاشورا را حفظ نبودم، ولی شبی که درمانده شدم و به امام زمان ارواحنا فداه توسّل پیدا کردم و ایشان ظاهر شدند به من فرمودند نافله بخوان، منظورِ ایشان نماز شب بود چون وقتِ نماز شب بود، من هم خواندم، فرمودند: زیارت عاشورا را بخوان، من هم خواندم، دیدم من حفظ هستم، بعد فرمودند: زیارت جامعه را بخوان، دیدم من زیارت جامعه را حفظ هستم، خودِ امام زمان ارواحنا فداه القاء کردند و او در وجودِ خود یافت، هم زیارت عاشورا و هم زیارت جامعه کبیره را در وجودِ خود یافت. در این زیارت جامعه کبیره ما عرضه می‌داریم: شما امامانِ ما اصلاً اینجایی نیستید، شما قبل آنکه نزولِ اجلال کنید نزدِ خدای متعال بودید، در عرش بودید، نورِ عرش بودید، «فَجَعَلَکُمْ بِعَرْشِهِ مُحْدِقینَ»، مَثَلِ این بزرگواران مَثَلِ خودِ قرآن کریم است، قرآن کریم دو مقام دارد، یک مقامِ «عند ربی» دارد و یک مقامِ «ید الخلق»، بُعدِ هدایتیِ بندگانِ خدا را در این عالَم دارد، ریسمانِ هدایت است که باید ما با این ریسمان بالا برویم و خودمان را به مقامِ «عند ربّی» برسانیم.