بر پایه دسته‌ای از روایات با اسناد مختلف؛[۱] بر بازوی امامان(ع) این آیه شریفه نوشته شده است: «وَ تَمَّتْ کَلِمَهُ رَبِّکَ صِدْقاً وَ عَدْلًا لا مُبَدِّلَ لِکَلِماتِهِ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ»؛[۲] «و سخن پروردگارت (دعوت او به توحید، و آخرین کتاب و شریعت) از نظر راستى [در محتوى] و عدل [در مراحل تشریع] کامل شد، هرگز سخنان (کتاب و شریعت) او را تبدیل کننده‌اى نخواهد بود، و او شنونده داناست».
در یکی از این روایات چنین نقل شده است:
امام باقر(ع) فرمود: «وقتى هر کدامتان‏ نزد امامی می‌روید متوجه باشید چه می‌گویید؛ زیرا امام در شکم مادر می‌شنود وقتى مادر او را می‌زاید نورى برایش می‌درخشد به جانب آسمان و در موقع زایمان بر بازوى راستش نوشته شده است: “وَ تَمَّتْ کَلِمَهُ رَبِّکَ صِدْقاً وَ عَدْلًا لا مُبَدِّلَ لِکَلِماتِهِ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ”. وقتى او سخن گفت، خداوند برایش استوانه‌اى ترتیب می‌دهد که به‌وسیله آن مشرف بر اهل زمین می‌گردد و اعمال بندگان را می‌داند».[۳]
بنابراین، هرچند به طور خاص نیافتیم که در بازوی امام علی(ع) هنگام تولد چه چیزی نوشته شده بود، اما بر اساس این روایات؛ می‌توان گفت که متن روی بازوی امام علی(ع) هم نیز آیه «وَ تَمَّتْ کَلِمَهُ رَبِّکَ صِدْقاً…» بوده است.

 منبع: اسلام کوئست

[۱]. ر. ک: صفار، محمد بن حسن، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد(ص)، محقق، کوچه باغی، محسن بن عباسعلی،‏ ج ‏۱، ص ۴۳۱ – ۴۳۴، قم، مکتبه آیه الله المرعشی النجفی، چاپ دوم، ۱۴۰۴ق؛ قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، محقق، موسوی جزائری، سید طیب،‏ ج ‏۱، ص ۲۱۵، قم، دار الکتاب، چاپ سوم، ۱۴۰۴ق؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ‏۱، ص ۳۸۶ و ۳۸۷، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

[۲]. انعام، ۱۱۵٫ 

[۳]. بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد(ص)، ج ‏۱، ص ۴۳۱٫