آنچه شما با اختیار به عون الله، به مدد الله انجام دادید، سر سفره نشستید، لقمه را گرفتید، در دهان خود گذاشتید و لقمه را جویدید، همه‌ی این‌ها را فکر کردید و خود شما کردید! نه، خدا بخواهد دهان شما را قفل می‌کند، نمی‌تواند حرکت بکند تا این‌که شما بتوانید لقمه را بجوید و بلع بکنید. از آن به بعد هم دیگر در اختیار شما نیست. خدای متعال دستگاه‌ها را خودکار با ملائکه می‌گرداند و این غذای شما تبدیل به خون و انرژی می‌شود، شما قوّت پیدا می‌کنید و اگر اهل باشید، در همان وقتی که می‌خورید، به عنوان عبادت می‌خورید. «قَوِّ عَلَى خِدْمَتِکَ جَوَارِحِی وَ اشْدُدْ عَلَى الْعَزِیمَهِ جَوَانِحِی» هم مقدّمات خوردن ما که فکر کردیم کار خود ما است، کار ما نیست، مدد خدا است، توفیق خدا است، اراده‌ی الهی است، قدر الهی است، قضای الهی است، فرشتگان کنار ما بودند، به ما هوش دادند، شعور دادند، توجّه دادند، همه‌ی این‌ها از خدا بود. با این مقدّمات وقتی غذا می‌خوری، باز شما می‌توانی با غفلت غذا بخوری، می‌توانی با توجّه غذا بخوری؛ خود را مهمان خدا بدانی و لذّت ببری. این سفره که پهن شده است، فکر نکنید این سفره همین‌طور پهن شده است، فکر بکنید میزبان شما خدا است، امام زمان (ارواحنا فداه) این سفره را به اذن الله برای شما باز کرده است، شما مهمان او هستید.