وجود مبارک امام جعفر صادق علیه السلام «عنوان بصری» را در ابتدا قبول نکردند و نپذیرفتند، ولی همانطور که اعطاء خدای متعال «منّت» است منعِ خدای متعال هم «منّت» است، خدای متعال از روی رحمتِ واسعه‌ی خود اموری را به اشخاصی عطاء می‌کند و این برای او خیر است، و اموری را از کسانی منع می‌کند که این منع هم خیر است، در ساحتِ مقدّسِ حق تعالی شرّی وجود ندارد.
در این دعاهای قبل از تکبیره الاحرام در تکبیراتِ سبع ظاهراً بعد از تکبیرِ پنجم است که مستحب است «لَبَّیْکَ وَسَعْدَیْکَ وَالْخَیْرُ فِی یَدَیْکَ وَالشَّرُّ لَیْسَ إِلَیْکَ» بگوییم، قانونِ خلقت این است که «هر چه هست خیر است»، و می‌گویند «بد آن است که نباشد» وگرنه هرچه هست خوب است که هست، «هست» سنخیّتِ با ذاتِ حق تعالی است، لذا آنچه هست خوب است، «مَا رَأینَا إلّا جَمیلَا»، دیدِ حضرت زینب کبری سلام الله علیها می‌خواهد که ایشان هر چه دیده‌اند مظهرِ جمال بوده است، همه‌ی آن‌ها خوب بوده است، اگر پدر به کودکِ خود علی رغمِ اصراری که او دارد چیزی را که به ضررِ اوست نمی‌دهد، در این «ندادن» قطعاً حکمت و دلسوزی و محبّت است، و در روایاتِ ما آمده است که روز قیامت بندگانی که از خدای متعال مسئلت‌ها و خواهش‌هایی داشته‌اند اما فکر کرده‌اند که خدای متعال دعای آن‌ها را مستجاب نکرده است، آنجا ذخیره‌ای که خدای متعال برای این اموری که این‌ها خواسته‌اند ولی در دنیا به آن‌ها نرسیده‌اند، آنقدر وسیع و دل‌انگیز است که این‌ها می‌گویند ای کاش هیچ یک از حوائجِ ما در دنیا به ما داده نمی‌شد، اگر می‌دانستیم این‌هایی که خدای متعال به ما عطاء نمی‌کند چه خزائنی برای ما ذخیره می‌شود ما همه‌ی حوائجِ خود را به عالَمِ آخرت واگذار می‌کردیم.
امامانِ ما علیهم السلام هم همینطور هستند، گاهی انسان حرمِ مطهّر حضرت رضا صلوات الله علیه مشرّف می‌شود و درخواستی دارد و فکر می‌کند که حضرت عنایت نداشته‌اند، این اشتباه است، این آیه‌ی کریمه اطلاق دارد و شرط هم ندارد، «ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ»[۱]، «مَنْ أُعْطِیَ الدُّعَاءَ لَمْ یُحْرَمِ الْإِجَابَهَ»[۲].
[۱] سوره مبارکه غافر، آیه ۶۰ (وَقَالَ رَبُّکُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِینَ)
[۲] نهج البلاغه، حکمت ۱۳۵
پاسخ دهید