باید از حرکاتت در کردار و سخنانت، معلوم و ظاهر باشد که تو فاقد امامت بوده و منتظر ظهورش و چشم به راه وصالش می‌باشی! و از حقّ وفاداری در زمان غیبتش اموری ظاهر شود که گواه بر ادّعای تعّلق خاطرت به او باشد، زیرا ]انسان‌های شرافتنمد و[ بزرگوار، اظهار وفاداری‌ای که ]نسبت به محبوب[ در زمان غیاب می‌کنند، بیش از زمان حضور اوست.

و نباید در آرزوی ظهور و زیارتش، غرض دیگری غیر از خودش داشته باشی! زیرا که زیارت او و قربش، والاترین هدف است و آن است مقصود از همه‌ی مقاصد؛ و شناخت او و قرب و خشنودی‌اش، آخرین غرض و نهایت آروزهاست!

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۴۳