اشک برای امام حسین (ع) اگر خالصانه باشد، نتایج عجیبی دارد. نتیجه‌ی اوّل آن این است که: گریه‌ی برای سیّد الشّهداء (ع) حبّ و بغض را زیاد می‌کند؛ و دین هم که چیزی جز حبّ و بغض نیست.
دومین نتیجه‌ی اشک، آن است که گریه‌ی حقیقی و خالص، انسان را سخی می‌کند. تنها محک محبّت راستین و گریه‌ی خالصانه این است که که پس از گذشت مدّتی، احساس می‌کنید که صفت احسان و ایثار در وحودتان زیادتر از گذشته شده است.
و نتیجه‌ی سوم آن است که گریه‌ی بر امام حسین (ع) خود به خود آدم را نورانی می‌کند؛ و با توسّل مداوم و گریه‌ی صادقانه، جلوه‌ی خدایی پیدا می‌کنیم.
چهارم آن‌که هر گاه تقصیری از آدمی سر می‌زند، در صفحه‌ی دل کدورتی ایجاد می‌شود که با هزاران بار آب توبه نیز پاک نخواهد شد. آثار بعضی از گناهان، ابدی است و تا قیام قیامت در نامه‌ی اعمال انسان باقی می‌ماند. امّا گریه‌ی برای سیّد الشّهداء (ع) مانند تیزآب می‌ماند و لکّه‌های آن گناهانی را که با هیچ استغفاری پاک نمی‌شود، شستشو داده و از بین می‌برد. لذا وقتی از مجلس روضه بیرون می‌آییم، در وجودمان احساس سبکی و راحتی می‌کنیم.
منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۶۷
پاسخ دهید