حضرت ابوطالب، فرزند عبدالمطّلب، فرزند هاشم، فرزند عبد مناف، فرزند قصی، از طائفه قریش، نامش «عبد مناف» است.[۱]
گرچه در برخی منابع، نام ابوطالب، «عمران» اعلام شده، ولی نام مشهور ایشان، «عبد مناف» است.^[۲] دلیل بر این مطلب، وصیت پدرش عبدالمطلب است که در آن به ابوطالب نسبت به پیامبر اسلام (ص) سفارش کرده، مى‏‌گوید: «اى عبد مناف پس از خود تو را به [حمایت از] موحدى سفارش مى‏‌کنم که پس از پدرش بى‌‏همتا است».^[۳]ابوطالب نیز کنیه آن حضرت است که به مناسبت فرزند بزرگش «طالب»، بوده است.[۴]
در میان عرب فرزندان هر فردی یا به نام، یا به لقب و کنیه پدرشان خوانده می‌شدند، اگرچه یکی از نام‌های پدر امام علی(ع) عمران بود، اما کنیه‌اش ابوطالب بود؛ لذا علی(ع) را به علی بن ابی‌طالب می‌خواندند.

منبع: اسلام کوئست

[۱]. طبرسی، فضل بن حسن، إعلام‏الورى، ص ۱۴۴، تهران، دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ سوم، ۱۳۹۰ق.

[۲]. عسقلانى، ابن حجر، الإصابه فى تمییز الصحابه، محقق، عبد الموجود، عادل احمد، معوض، على محمد، ج ‏۷، ص ۱۹۶، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۵ق.

[۳]. ر. ک: امین عاملى، سید محسن، أعیان الشیعه، ج ‏۱، ص ۳۲۴، بیروت، دار التعارف‏، ۱۴۰۳ق‏.

[۴]. ر. ک: همان.