آقای محلاتی را در مراسم‌هایی که بیشترشان در منزل امام بود؛ ایام فاطمیه، یا محرم، یا رمضان می‌آمد منبر می‌‌رفت. نیم ساعت یا بیشتر می‌ایستاد و داغ و آتشین صحبت می‌کرد. اغلب هم نیش صحبت‌اش دولت و دولتمردان را نشانه می‌گرفت. او و دیگر یاران امام تنها کسانی بودند که در نبود امام، به دلیل تبعید، نگذاشتند نام امام در دل مردم فراموش شود. همیشه در مناسبت‌ها جلودار بودند. آقای توسلی هم جزوشان بود. آن‌ها در واقع از شاگردان، یا به عبارت بهتر، از اصحاب حضرت امام بودند.

قاصد خنده‌رو، ص ۲۰۰٫