غار اصحاب کهف در کدام سرزمین قرار دارد؟

پاسخ اجمالی

درباره مکان غاری که اصحاب کهف در آنجا پناهنده شدند و از نظرها غایب گشتند، دیدگاه های مختلفی مطرح شده است[۱] که چند نمونه بیان می شود:

 ۱ – غار إفِسوس[۲](به کسر همزه و فاء): افسوس، شهر مخروبه اى در ترکیه است که در ۷۳ کیلومترى شهر بزرگ ازمیر قرار دارد، و این غار در حدود یک کیلومترى شهر افسوس نزدیک روستایی به نام «ایاصولوک» و در دامنه کوهى به نام «ینایرداغ» قرار گرفته است.[۳]

۲ -غار «رجیب»:[۴]این غار در هشت کیلومترى شهر أمان پایتخت اردن هاشمى نزدیک دهى به نام رجیب قرار دارد. غارى است در سینه جنوبى کوهى پوشیده از صخره، و اطراف آن از دو طرف مشرق و مغرب باز است که آفتاب به داخل آن می تابد، و غار در طرف جنوب قرار دارد. در این غار چند قبر هست به شکل قبور باستانى روم و گویا عدد آنها هشت و یا هفت است. بر دیوار این غار نقشه ها و خطوطى به خط یونانى قدیم و به خط ثمودیان دیده می شود که چون محو شده خوب خوانده نمی شود. البته بر دیوار، عکس سگى هم که با رنگ قرمز و زینت هاى دیگرى آراسته شده، دیده می شود.[۵]

۳ – غاری در کوه قاسیون:[۶]این کوه در نزدیکی هاى شهر صالحیه دمشق است که اصحاب کهف را به آنجا نیز نسبت مى‏دهند.

۴ – غارى در بتراء: یکى از شهرهاى فلسطین که اصحاب کهف را به آنجا نیز نسبت می‏دهند.[۷]

علامه طباطبایی(ره) پس از نقل این دیدگاه ها می گوید: «هیچ شاهدى که دلالت کند بر این که یکى از این غارها همان غارى باشد که در قرآن کریم یاد شده در دست نیست، به علاوه، منابع تاریخى برخی از نظرات را تکذیب می کند؛ چون به هر حال، قصه اصحاب کهف، قصه اى است رومى و در تحت سلطه و سیطره رومیان اتفاق افتاده است، …».[۸]

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. ر.ک: طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱۳، ص ۲۹۵ – ۲۹۹، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق.

[۲]. سمرقندی، نصربن محمد بن احمد، بحرالعلوم، تحقیق و تعلیق: العمروی، محب الدین ابو سعید عمر بن غرامه، ج ۲، ص ۳۳۶، دار الفکر، بیروت، ۱۴۱۶ق؛ طنطاوی، سید محمد، التفسیر الوسیط للقرآن الکریم، ج ۸، ص ۵۰۲ – ۵۰۳، بی نا، بی جا، بی تا؛ مکارم، شیرازى ناصر، تفسیر نمونه، ج ۱۲، ص ۴۰۰، دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.

[۳]. تفسیر نمونه، ج ۱۲، ص ۴۰۰٫

[۴]. قرشی، سید علی اکبر، تفسیر احسن الحدیث، ج ۶، ص ۲۰۴، بنیاد بعثت، تهران، چاپ سوم، ۱۳۷۷ش؛ تفسیر نمونه، ج ۱۲، ص ۴۰۱٫

[۵]. المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱۳، ص ۲۹۷٫

[۶]. به نقل از: همان، ص ۲۹۹٫

[۷]. همان.

[۸]. همان.