چیزهاى عجیب و غریب از علما نقل شده که چه اندازه مواظب حلال و حرام بوده  اند، بلکه مواظبت آن  ها بر مستحبّات نیز بیش از ما بوده و صاحب کرامت بوده  اند.

آقایى که خود او و نیز پدرش از اهل کرامت بودند، نقل کرد که پدرش با آن کرامات و مقامات در حال رکوع و سجود تنها سه مرتبه « سُبْحانَ اللّه   » مى  گفت. آن ها کیفیّت را در عبادات ملاحظه مى  کردند نه کمیّت را. همین جریاناتى را که در آن قرار داریم و مى  بینیم، همان علما ـ که فقه و اصول اشتغال داشتند ـ از پیش مى  دیدند و خبر مى  دادند، بدون این که اظهار کنند که ما اهل کرامت و علم غیب هستیم.

آقایى مى  گفت: جماعتى بودیم، آقا امام زمان ـ عجّل  اللّه  تعالى  فرجه  الشّریف ـ تشریف آوردند و امامت کردند، ولى حمد و سوره را حسابى ساده قرائت فرمودند.

خدا مى  داند همین عبادت  هاى ساده و مختصر اگر از اهلش صادر شود چه اثرها دارد، ولى مفصّل آن از غیر اهلش بى اثر است. مطلب اجلّ از آن است که با گفت و شنود، تفهیم و تفهّم شود. از خدا مى  خواهیم که لیاقت دهد تا به ما الهام شود!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد