بنده خواستم راجع به این حسّ تقلید در کودکان مطلبی را بگویم. من خودم به خاطر دارم که وقتی پنج سال داشتم، با پدر و مادرم و بقیه اعضای خانواده به نماز می ایستادیم. در آن موقع حسی در من به وجود می آمد. حس می کردم حالا که پدر و مادر کاری را انجام می دهند، [من اگر این کار را انجام ندهم]، یک چیزی را از دست می دهم؛ یعنی با این کار در من یک حالت رغبت و میلی پدید می آمد که حتی پدرم به من می گفت: تمرینی نماز بخوان! ولی من می گفتم: نه! شما نماز خود را بخوانید، بعد تکرار کنید تا من جملات را تک تک بیان کنم. چون پدر و مادر وقتی که خودشان نماز می خواندند، من از آن ها عقب می افتادم.

این کار خیلی موثر بود و من را خیلی به خواندن نماز ترغیب می کرد؛ یک مورد دیگر نیز تشویق اطرافیان بود. گاهی [آن ها من را تشویق می کردند]؛ البته نه به صورت مداوم. وقتی که نماز می خواندم، تشویق اطرافیان به من انرژی می داد و من خیلی مشتاق می شدم که حتما این کار را تکرار کنم و این راه را ادامه دهم. می خواستم بگویم که علاوه بر حسّ تقلیدی که وجود دارد، آن اثر روحانی نماز خیلی عامل موثری است، در تداوم خواندن نماز.

مجری: بسیار عالی! اگر بخواهید بابت این حس زیبایی که به نماز دارید، الان از یک نفر تشکر کنید، آن یک نفر چه کسی خواهد بود؟

من این لطف را بعد از خدا مدیون پدرم هستم؛ چون اوّلین کسی که نماز خواندن را به من یاد دادند، پدرم بودند و اوّلین نمازی که خواندم، نماز صبح بود. درست است که مادر و سایر اعضای خانواده من را کمک می کردند؛ ولی این همیشه در ذهنم هست که بعد از لطف خدا مدیون پدرم هستم و از همین جا از ایشان صمیمانه تشکر می کنم.

استاد تراشیون: من هم یک جمله ای را در این جا عرض می کنم. همان طور که این برادر بزرگوار ما هم اشاره به  آن حس الگو پذیری و تقلیدگری کردند، واقعا همین طور است؛ یعنی دقیقا همان مطالبی است که شما در این جلسه به عنوان خلاصه برنامه قبل فرمودید؛ یعنی بچه ها تا حدود هفت سالگی دنبال الگو پذیری هستند. برخی از شخصیّت ها برای کودکان در زندگی خیلی مهم است؛ خصوصا پدر و مادر. برای پسرها پدرشان یک شخصیّت بزرگ است و آن ها پدرشان را قهرمان می دانند و دوست دارند که او بیشترین نیرو را داشته باشد و از جمله مهربان ترین آدم ها باشد و همچنین توجّه او به مسائل عبادی زیاد باشد؛ یعنی جایگاه پدر را این چنین می بینند.

انشاالله، همان طور که آقای قهرمانی از پدرشان تشکر کردند، همه پدرها به این میدان بیایند و بدانند که بعد از سی سال یا شصت سال که از سنّ فرزندانشان بگذرد، وقتی که خاطرات را مرور می کنند و یاد نماز خواندن های پدرخود می افتند، [برای آن ها دعا می کنند] و خود این دعای خیری می شود برای پدر.

 الان من این مژده را به شما می دهم که در روایت آمده است: وقتی پدر و مادر و یا یکی از آنها به فرزندشان نماز را یاد می دهند، به واسطه خیر فراوانی که در این عبادت الهی وجود دارد، فرزند و همچنین خود پدر و مادر آمرزیده می شوند.

منبع: پرسمان کودک – مورخ ۲۶ / ۰۴ / ۱۳۹۱