مهمترین مسئله در ادیان الهی، دو مسئله است که مهمتر از آن‌ها نیست؛ یکی فکر در مبدأ است، شناخت خدا، معرفت خدا. دوم فکر در معاد است، در زندگی ابدی خود، در عوالم بعد از مرگ خود؛ خیلی وحشتناک است، زندگی دنیا خیلی زود تمام می‌شود، ما هستیم و زندگی آخرت. باید ببینیم نسبت به زندگی آخرت که ما هنوز نرفتیم، آن‌هایی که از جانب خدا باخبر هستند، چه خبرهایی از آن‌جا به ما داده‌اند، روی این خبرها حساب باز بکنیم. تمام عوالم، استعداد همه چیز را دارند. عالم مظهر اسماء حق تعالی است «وَ بِأَسْمَائِکَ الَّتِی مَلَأَتْ أَرْکَانَ کُلِّ شَیْ‏ءٍ» این جمله‌ی دعای کمیل است؛ امیر المؤمنین (علیه السّلام) اسم اعظم خدا است، بلندگوی حق تعالی است و این جمله‌ی زیبا را در مقام قسم دادن به خدا عرضه می‌دارد: خدایا تو را به اسماء خود قسم می‌دهم که این اسماء تو ارکان همه چیز را پر کرده است. یعنی شما در عالم خاکی، ریگی، شنی، درختی، صخره‌ای، کوهی، دریایی، صحرایی، گلی، بوستانی پیدا بکنید که این قرین اسم خدا نباشد. اسم خدا ارکان او را، مایه‌های وجودی او را پر نکرده باشد. این عالم مشحون از اسماء الهی است.