خدا رحمت کند حاج اشرفى را که خوب موارد احتیاط را مى  دانست! مردمى که در اطراف حاج اشرفى⁽عالم بزرگ، محمّد بن محمّد مهدى حاج اشرفى مازندرانى (؟ ـ ۱۳۱۵) ـ رحمه  اللّه  ـ صاحب اسرار الشهاده و شعائر الاسلام.⁾ بودند، مثل این که اطراف رسول اللّه ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ بودند.

شهرهاى ایران از علما نورباران بودند، ولى چون قدردان آنها نبودیم، این طور لا إِلى بَدَلٍ⁽بدون جاى  گزین.⁾ از ما گرفته شدند. گویا ما غنى بودیم و خود را نیازمند و محتاج به آنان نمى دیدیم! آرى، آخرین ملجأ و منجى⁽ملجأ: پناهگاه؛ مُنجى: نجات دهنده؛ و یا مَنجى: جایگاه نجات.⁾ که باید به آن تمسّک کنیم از ما گرفته شد. خداوند سبحان مى  فرماید: «أَنَّا نَأْتِى الاْءَرْضَ نَنقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا» ما رو به زمین آورده و از گوشه  هاى آن [عالمان ربّانى] مى کاهیم. سوره ى رعد، آیه ى ۴۱؛ سوره ى انبیا، آیه ى ۴۴٫ براى اطّلاع از تفسیر « اطرافها » در آیه ى شریفه به علماى ربّانى، ر، ک: اصول کافى، ج ۱، ص ۳۸؛ من لا یحضره الفقیه، ج ۱، ص ۱۸۶؛ بحار الانوار، ج ۴۶، ص ۱۰۷؛ ج ۶۷، ص ۳۳۷٫

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد