درد را مى  دانیم، دوا را هم تشخیص مى  دهیم؛ زیرا:

«فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقْوَلـهَا» پس خداوند شر و خیر (و یا درستى و نادرستى و یا زشتى و زیبایى کارها) را به نفس انسان الهام نمود. سوره  ى شمس، آیه ى ۸٫

اما عمل نمى کنیم! خدا مى داند صد سال قبل چه رجال برجسته اى در حوزه هاى علمیّه ى اصفهان، تبریز و…بودند. از اطراف به آن جاها مى آمدند و در درجات علمى و عملى کامل مى شدند و براى بیان احکام و معارف و ترویج دین و مذهب به محلّها و وطن اصلى خویش بر مى گشتند. اگر وضع فعلى خود را با احوال آنها مقایسه کنیم، خدا مى داند که چه شرمندگى و سرافکندگى پیدا مى  کنیم! افسوس که لا إِلى بَدَل⁽بدون جاى  گزین⁾ از دست ما رفتند!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد